Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται έννοιες, ορολογίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις από τα πεδία της Φαινομενολογίας, της Σημειωτικής, της Συστημικής θεωρίας, της Ερμηνευτικής και της Πραγματολογίας, με σκοπό να ερευνήσει τους κώδικες, τα συστήματα και τα αποσπάσματα του σύγχρονου κόσμου υπό το πρίσμα της αντιπαράθεσης με αρχέγονες δυαρχίες, προβαίνοντας, έτσι, σε μια διαλεκτική περί πραγματικότητας, ελευθερίας και αλήθειας με την τάξη πραγμάτων. Επιχειρεί να αποδομήσει τις προδιαγεγραμμένες βεβαιότητες των μετα-αφηγήσεων που θέτουν τον άνθρωπο, όχι ως ον προς εξερεύνηση, αλλά ως ποσοτικό δεδομένο μιας δανεικής γνώσης που ατροφεί την αντίληψη, να μελετήσει τις αιτίες που κατευθύνουν έναν ορισμό τέχνης να συνάδει με τον περφεξιονισμό και την αποσωματοποίηση του όντος, να αναζητήσει μια απενοχοποιημένη θέαση της πραγματικότητας μέσα από το βίωμα της δυνητικότητας και του θεάτρου, να απαιτήσει από το θέατρο να πειθαρχήσει στην ανάγκη του -προϋπόθεση της αυτοποιητικής διαδικασίας για να αυξήσει τη διαφορά του από τα άλλα συστήματα- να πειραματιστεί σε τρόπους απομείωσης της έξης και ανάδειξης του φαινομενολογικού σώματος του ηθοποιού μέσω της εφαρμοσμένης φαινομενολογίας και να δημιουργήσει μια νέα μεταγλώσσα θεάτρου, η οποία ενσωματώνει τη θεωρία στην πράξη, συμμαζεύει το χάος της στρατευμένης μαθητείας και αντιτάσσει στις καταπιεστικές δομές του συστήματος έναν κώδικα πιο ελεύθερο και εναρμονισμένο στα ορμέμφυτα της ίδιας της ύπαρξης.