Ένας ανώνυμος Πρόεδρος ανώνυμου κράτους, η κυρία Προέδρου, η έμπιστη καμαριέρα της κι ένας προστατευόμενός της Βοηθός εφημέριος, εν μέσω άστοχων προς ώρας αναρχικών χτυπημάτων, μας δίνουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη γελοιωδία της ιδιωτικής ζωής μέσα στο προεδρικό μέγαρο, τις συνήθειες θλιβερών αρχόντων υπό το βλέμμα υφισταμένων και με τις ευλογίες της Eκκλησίας. Στον Πρόεδρο (1975), ο οποίος δεν εμφανίζεται ασκών πολιτικά καθήκοντα, ο Μπέρνχαρντ ξεδιπλώνει έναν άθλιο δικτατορίσκο της κρεβατοκάμαρας που λειτουργεί ως αντίστιξη στον τραγικό Μινέττι (1977). Ο από χρόνια παροπλισμένος γέρος ηθοποιός με το θρυλικό όνομα φτάνει εν μέσω πρωτοχρονιάτικης χιονοθύελλας στην Οστάνδη για τη –μετά τριάντα έτη– μοναδική επανεμφάνισή του ως Ληρ, ρόλο που τον έκανε διάσημο. Περιμένοντας μάταια στην υποδοχή ενός παρακμασμένου ξενοδοχείου, όπου αντί για τον διευθυντή του θεάτρου του Φλένσμπουργκ μπαινοβγαίνουν Μασκαρεμένοι, Σακάτηδες, Μεθυσμένοι, Νάνοι, ο Μινέττι εξαπολύει ιοβόλο μονόλογο, γεμάτο κακία προς όλους και όλα, αλαζονεία και αυτολύπηση. Μονόλογο-προάγγελο όσων θα συμβούν στη συνέχεια.