Κυρίαρχο στο βιβλίο είναι οι αντιθέσεις οι οποίες ίσως προκύπτουν σε ήπιους ή και πολύ ήπιους ανθρώπους και τη φιλοσοφία τους, από τη στενή συναναστροφή τους με άλλους μεγαλύτερους ανθρώπους της εποχής τους, που εκ των πραγμάτων έχουν μεγαλώσει σε ένα παλαιότερης εποχής σκληρό περιβάλλον, ή αν προτιμάτε συγκριτικά αρκετά σκληρότερο.
Έχουν μεγαλώσει μάλλον έτσι αντιστοίχως, ενώ συνάμα προσπαθούν αμφότεροι τα μάλα, να μην απωλέσουν τις αρχές της αγάπης.
Για να μην απολεσθεί όμως η ελευθερία και η αυτοδιάθεση, η δική τους και των άλλων γύρων τους ανθρώπων κοντινών και μακρινών, το προσπαθούν κατ’ ουσίαν μόνο οι ήπιοι από αυτούς.
Απεναντίας μάλλον πως κατ’ ουσίαν για τους μεγαλύτερους και σκληρότερους από αυτούς, τούτο το προσπαθούν κιόλας εναντίον των ήπιων και κοντινών τους ανθρώπων, αναλογικά της σκληρότητας τους και της στενότητας της σχέσης τους.
Τούτο ίσως να συμβαίνει επειδή τους κάνει να νοιώθουν ότι κυριαρχούν πάνω τους και δυστυχώς είναι κάτι που το επιθυμούν μάλλον ακόμη βαθύτατα, με κάποια αναλογία και στις πράξεις τους.
Τις αρχές συνεχίζουμε αμφότεροι της ανθρωπιάς, του σεβασμού, της κατανόησης, της αποδοχής, στο μέτρο όμως που εκείνα επιτυγχάνονται από τους δύο εκείνους τύπους προσωπικοτήτων και κυρίως στο κουβέντα να γίνεται, στη μεταξύ τους στενή σχέση.
Ακόμη ανθρώπους που προσπαθούν να διατηρήσουν την οικογένειά τους είτε σε εκείνη υπάρχουν ως κακοποιημένα παιδιά είτε υπάρχουν ως κακοποιημένες σύζυγοι-σύντροφοι είτε ως κάτι που ακόμη δεν μπορώ να φανταστώ ή κι αν μπορώ να φανταστώ δεν το γράφω, κυρίως επειδή η ζωή τους έχει κάνει ιδιαίτερα ανεκτικούς, μερικούς από εκείνους τους ανθρώπους και η συνειδητή φιλοσοφία τους.
Αυτά όλα που περιγράφουμε κάτι δείχνουν και για τους δύο αυτούς με διαβαθμίσεις τύπους προσωπικοτήτων, σε σχέση και με την αγάπη που αναφερθήκαμε, πως προσπαθούν να μην απωλέσουν από τη ζωή τους.
Μια άλλη αντίθεση που πραγματεύεται το βιβλίο «Παίζοντας Πεσσούς», είναι η εναλλαγή ενός κόσμου που στην απομόνωση ενός ασφαλούς τμήματός του, μπορούν οι άνθρωποι να ζουν λογικά ή ως εκεί που φθάνει η λογική του μέσου πολίτη της πόλης-κράτους και, στη διευρυμένη εικόνα του κόσμου, της νεαρής όμως ίσως ακόμη ηλικίας των ανθρώπων που προχωράνε τη σκέψη τους για εκείνον, που η αβεβαιότητα που φαίνεται να υπάρχει σε αυτή μπορεί να προκαλέσει σε πολλούς ανθρώπους τον φόβο, σε άλλους τις ενοχές, σε λιγότερους ακόμη και πρόσκαιρα ή χρόνια ψυχικά νοσήματα.
Η πιο ολοκληρωμένη εικόνα όμως που δεν γνωρίζουμε και μέχρι πόσο μπορεί να προχωράει, δημιουργεί φανερά ή έστω κατά τη γνώμη μας βεβαιότητα για την ομορφιά του κόσμου και για τη θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτήν, τουλάχιστον με Υγεία, Χαρά, Ομορφιά, Μακροβιότητα.