Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη πορεύεται στη ζωή διαχειριζόμενη, μεταξύ άλλων, συνεχείς πολυεπίπεδες ματαιώσεις. Τις μικρές και μεγάλες απώλειες άλλοι καταφέρνουν να τις διαχειριστούν αρκετά καλά, άλλοι όμως αδυνατούν να τις διαχειριστούν. Το πένθος είναι η απάντηση σε μια απώλεια, αλλά μια ακυρωμένη απώλεια οδηγεί στο νηπενθές, δηλαδή σε αυτό που δεν επιτρέπει πένθος. Το υπό διαμόρφωση και ανάπτυξη ψυχικό όργανο, η εσωτερική ψυχική πραγματικότητα και η σχέση της με την εξωτερική, οι αλληλεπιδράσεις τους στις διάφορες αναπτυξιακές περιόδους του ανθρώπου και η σύνδεσή τους με την απώλεια και το πένθος είναι τα βασικά θέματα που αναπτύσσονται στον τόμο, και μέσα από αυτά διερευνώνται ερωτήματα όπως:
Πώς ένα πρώιμο και ανώριμο Εγώ πορεύεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής εντάσσοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές εμπειρίες που κινούνται και συμμετέχουν στο πλαίσιο ευχαρίστησης – δυσαρέσκειας;
Πενθεί το βρέφος, το νήπιο, ο έφηβος, και πώς αντιμετωπίζουν την απώλεια του αντικειμένου;