Όλο λέω πως δεν θα γράψω, πως αρκεί έως εδώ, όμως η ποίηση μέσαθε αναβλύζει
Και με τριγυρίζει, επίμονο ερπετό. Σαν κηπουρός καλλιεργώ, σαν αλιεύς θα μεγαλουργήσω όταν επιτέλους σταματήσω.
Ιχνηλατώντας την παύση ανάμεσα στις λέξεις...(ασυρμάτου σιγή)
Θέμα συμπαντικής οικονομίας, υλοενεργειακής αφθονίας.
Μην με φθονήσετε. Επιχειρώ να διανθίσω τον βίο μας. Άνθη χαρίζω.
Από το παρελθόν χωρίζω
Και στον άχωρο Χρόνο εμφιλοχωρώ.
Τι θέλετε να πω; Για τον Έρωτα; Την οικειότητα τών σωμάτων;
Το ανοίκειο τής Ποίησης;
Την μοναξιά;
Μα κανείς δεν είναι μόνος.
Φεύγουμε χορτάτοι από στέρηση
Και τότε το Φως,
Το ομηρικόν Φάος
Θα μας κατακλύσει...
Ουδέν έτερον ελπίζω.
Τρικυμίας πάμφωτον γαλήνην προσδοκώ.

Κωνσταντίνος Μπούρας ευ-Γνώμων…