Η Γιάννα Γούναρη έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να γράφει χωρίς να φαίνεται ότι γράφει. Μοιάζει σαν να ακούμε ή να κρυφακούμε τις ιστορίες της επειδή έτυχε να βρεθούμε κάπου κοντά. Το ύφος της είναι ο ιδανικός συνδυασμός της απλότητας, της αμεσότητας και μαζί του μεγαλείου που βρίσκεται μόνο στις λεπτομέρειες, στις παρυφές της ζωής, στις ιστορίες που δεν γίνονται ποτέ η επίσημη ιστορία μας αλλά μέσα τους είμαστε πιο αληθινοί από όσο θα τολμήσουμε ποτέ να ομολογήσουμε και στο πιο δικό μας πρόσωπο.
Αυτή τη μαγική και απελευθερωτική γραφή της εξομολόγησης γεμάτη αθωότητα και άγνοια κινδύνου (και ευτυχώς καμία σχέση με τη λογοτεχνία του σχολείου και των σχολών) θέλουμε να γίνει η παραμυθία μας ξανά και ξανά. Και, μαντέψτε, κάθε φορά γίνεται και καλύτερη.