Λόγος ερωτικός, η ποίηση της Λαμπέ κατατίθεται στον παρόντα τόμο έτσι ώστε ο αναγνώστης να γνωρίσει τα μεταφρασμένα σονέτα της μαζί με τα πρωτότυπα. Πρώτα λοιπόν να σταθεί στο κύριο σώμα, να απολαύσει, να κρίνει και να αναρωτηθεί. Είναι λοιπόν τα σονέτα της Γαλλίδας ποιήτριας ικανά να μας συνεγείρουν και σήμερα; Αντί της δικής μου γνώμης, και πριν φτάσουμε στο επίμετρο που ακολουθεί στο δεύτερο μέρος, παραθέτω την άποψη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για την Λουίζα Λαμπέ: Το πολύ νέο στην ποίηση της ωραίας κόρης της Λυών βρίσκεται στην απόλυτη ειλικρίνεια μιας καρδιάς που δεν αρνείται - αντίθετα μάλιστα, το φωνάζει δυνατά - ότι είναι αχώριστα ενωμένη με το κορμί, με τους πόθους του κορμιού. Και το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι ότι η μεγάλη ειλικρίνεια της Λουίζας δεν έχει ούτε ίχνος αδιαντροπιάς. Ο τόνος της είναι υψηλός. Η επιλογή των λέξεων και στροφών λόγου - σε μια ώρα που η γαλλική γλώσσα περνούσε ακόμα από μεγάλη κρίση αναρχίας - είναι αυστηρή και σοφή, και το κάθε σονέτο, παρμένο ως σύνολο και χωρίς ν\' απομονωθούν ορισμένες λέξεις ή ορισμένοι στίχοι, γεννάει την εντύπωση ενός σεμνού ανάγλυφου.