ΔΕΥΤΕΡΗ συλλογή για τον Στέλιο Χουρμουζιάδη επτά χρόνια μετά την πρώτη ποιητική του απόπειρα. Στο Κράτος των σωμάτων η ώριμη γραφίδα του συγγραφέα καταπιάνεται με τις γνωστές θεματικές του —έρωτας, θάνατος, σώμα, γήρας, εγκλεισμός, απoκλεισμός, απόσταση, φιλία— με χιούμορ, πληθωρική αλλά δίχως υπερβολές γλώσσα και ζωντανή εικονοπλασία. Πρόκειται για εσωτερικά και εξωτερικά τοπία, τα τελευταία στην πλειοψηφία τους από την Βραζιλία, όπου ο ίδιος πέρασε την πανδημία του κορωνοϊού, που ευωδιάζουν θάλασσα και κινούνται σε ρυθμούς μπόσα νόβα και μπαχ. Μια ποίηση βιωματική, ανθρωποκεντρική, φυσιοδιφική και, σε αρκετά σημεία, μεταφυσική.

* * *
ΩΡΙΜΑ ΦΡΟΥΤΑ

Στην οργιώδη βλάστηση μιας παραλίας τροπικής
νοτίου ημισφαιρίου σε βλέπω τόσο να προσπαθείς
σχεδόν θέλω να τρέξω εκεί να σ᾿ αγκαλιάσω.
Να σου πω πως όλα θα πάνε καλά.

Έχει ήλιο μεσήλικα μας αγαπάει κι αυτός.
Εσύ καθισμένη σε μια αμφιβόλου αντοχής
πτυσσόμενη καρέκλα — λίγο η άμμος λίγο η ψάθα
δεν φαίνεται καλά να σε βαστάζει.
Εγώ απ᾿ την άλλη σε κοιτάζω να παλεύεις.
Και πέρα ο ήλιος να σου ταιριάζει γάντι.
Ζεστός χωρίς να ξεφλούδιζει — σαν έρωτας
μετά τα εξήντα.

Πίνεις κασάσα μαρακουζά
στον παράμεσο μια τουρμαλίνα παραΐμπα
μεγάλη σαν αμύγδαλο.
Ταιριάζεις άψογα σε παραλία τροπική.
Έχεις όσα χρειάζονται για να ᾿σαι αποδεκτή:
λαγνεία υπερβολή νωχελικότητα ερημιά
μια πλαστική νεότητα την παρακμή του πλούτου.
Θέλω να μοιραστώ τις ίδιες πόζες ξεγνοιασιάς
χαριτωμένα άκαιρης νεότητας.
Αντί για το έντονο μπικίνι αν με ρωτούσες
θα πρότεινα ένα ροζ ολόσωμο απαλό.

Πόσο όμορφη βεβαίως τώρα θα ᾿σουν
κάποτε.

Σ᾿ αγαπώ δεν ξέρω αν σ᾿ το ᾿χουν πει
ή αν θα περίμενες μια μέρα να τ᾿ ακούσεις
από έναν ξένο στην ακτή στην άκρη κάποιας ζούγκλας.