Στη δύση του ήλιου.Τοτε που οι σκιές μακραίνουν και όλα τυλίγονται στο θάμπος και σιγά σιγά το σκοτάδι.Αυτο το σκοτάδι ψηλαφιζει η Κατερίνα Μηλιου στα 17 διηγήματα της.

Θα μπορούσαμε,ίσως,να τα χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες.Στη μια ανήκουν ιστορίες για τη γυναικοκτονια,τη μητρότητα,την ομοφυλοφιλία,την απόδοση δικαιοσύνης και την τεχνητή νοημοσύνη.Το θέμα είναι ξεκάθαρο και η Μηλιου το πραγματεύεται σε άλλα με δωρική λιτότητα(που κάνει την κορύφωση πολύ δυνατή) και σε άλλα με λογοτεχνική ευαισθησία.

Στην άλλη κατηγορία ανήκουν τα διηγήματα που αφορούν στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής,το γεμάτο κρυφές επιθυμίες, φόβους,, μίση,ανεκπλήρωτους έρωτες,μοναξιά και τη μετουσίωση τους σε πράξη.Ολα τόσο βαθιά κρυμμένα στο σκοτάδι,που η πράξη είτε είναι αδύνατον να ομολογηθει και παραμένει στο όνειρο,είτε πραγματοποιείται με άλλον όμως αποδέκτη.

Σε κάθε διήγημα η Κατερίνα Μηλιου ανιχνεύει,αιτιολογεί και στο τέλος φέρνει στο φως την αιτία της πράξης,μια αιτία που είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς.Απλως εμείς δεν αντέχουμε να καταβυθιστουμε στα σκοτάδια μας.

Η συγγραφέας με μελαγχολική διαύγεια υφαίνει

μικρά κομψοτεχνήματα

Παίρνει άπειρες μικρές κλωστές από το ασυνείδητο, υποσυνείδητο,όνειρα και φτιάχνει

μικρά διηγήματα κεντήματα.

Αυτά παίρνουν διάφορες μορφές

Ερωτική ιστορία ανεκπλήρωτη, ερωτική ιστορία με αντισυμβατικό happy end,φόνος, δίκη

επιστημονική φαντασία.προθανατια ερωτικη

συνευρεση,αυτοκτονια, θρίλλερ κ.α.

Οι ήρωες ψάχνουν τον έρωτα, βγάζουν μυχιες

επιθυμίες,βιώνουν τη μοναξιά,την κοινωνική

αδικία, μισούν και ενεργούν πολλές φορές ασυνείδητα.

Η ευτυχία είναι πάντα ο στόχος,δύσκολος ως ανέφικτος.

Τα διηγήματα της συγγραφέως με ενθουσίασαν!!