Πάλι να μου θυμίσεις, Φεντερίκο,
εκείνο το γυμνό κορίτσι,
το άλογο, τον κάμπο, το φεγγάρι
του μαχαιριού τη γεύση
μες στης αγάπης το σκοτάδι.
Μ.Χ.

[...] Η ποίηση με ακατάσχετη ορμή τρυπώνει στην καρδιά, όταν η συγγραφέας-ποιήτρια στροβιλίζεται σε χορούς έρωτα και θανάτου, αφήνοντας στο πέρασμά της φλογισμένα λόγια.
Ευαισθησία, πάθος, τραγικές απολήξεις, θρήνος και ανάταση, χτύποι της καρδιάς και διαλογισμός, τραγούδι που χαϊδεύει τα στάχυα της γης και ξυπνά του ονείρου τις προσδοκίες, μεθυστικός ερωτικός λόγος δραματικής έξαψης και έξαρσης, μοίρα θεών και ανθρώπων, σπαραγμός και οδύνη, έκρηξη χαράς και ομορφιάς, εκστατική, μυστηριακή στιγμή, ήλιος και φεγγάρι, Κόρη και Άδης, έρωτας και θάνατος.
Πρόκειται για ποίηση με τη βαθύτερη και πιο ουσιαστική έννοια της λέξης, ποίηση που ενώνει, που ανθρωποποιεί, ποίηση όπως την αντιλαμβανόταν ο Λόρκα, με ευγένεια, ανθρωπισμό, αξίες.