Δύο άντρες συναντιούνται τυχαία μετά από εφτά χρόνια και θυμούνται τον έρωτα που έζησαν τότε. Έχουν προχωρήσει και οι δύο στις ζωές τους, μήπως όμως η αλήθεια κρύβεται πίσω από συναισθήματα που δεν ειπώθηκαν ποτέ; Και τι θα συμβεί από δω και πέρα;



Ο Γιάννης Μαργέλης έγραψε ένα τρυφερό και δυνατό σε εικόνες και συναισθήματα μυθιστόρημα όπου, με αφορμή μια ερωτική ιστορία μεταξύ αντρών, καταγράφονται τα λάθη, οι προσδοκίες και η φθορά που συναντάμε σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ιστορία ξεκινάει με την απρόσμενη συνάντηση του Μαρκέλλου και του Κριστόφ στο Λονδίνο λίγα χρόνια μετά τον χωρισμό τους, κάτι που θα ξυπνήσει τις μνήμες του πρώτου και θα καταφύγει στο ημερολόγιό του, όπου κατέγραψε την ευτυχισμένη περίοδο που πέρασαν μαζί στο Λονδίνο: «Οι ματιές συναντήθηκαν ξανά για δευτερόλεπτα. Καφέ και γκριζογάλανο, κάποτε ο ένας ήταν η γη κι ο άλλος ο ουρανός της». Ένας «μικρός πρίγκιπας» ο Μαρκέλλος, με καταγωγή από τη Χίο, έζησε, σπούδασε και δούλεψε σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Αμβούργο, αναζητώντας τον εαυτό του. Με ειλικρίνεια και αμεσότητα καταγράφει κάθε πτυχή του χαρακτήρα του, σημειώνει σκέψεις και προβληματισμούς, αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, παρατηρεί τη σχέση των γονιών του μεταξύ τους και απέναντί του και συγκροτεί μια προσωπικότητα σύνθετη, βαθιά αληθινή. Προβληματίζεται για την αγάπη και τον έρωτα, σκέφτεται πάνω στη φύση της ζωής και της μοναξιάς, ακόμη και ο θάνατος τον απασχολεί. Όλα αυτά όμως είναι ισορροπημένα και δεν εξαπλώνονται εις βάρος του κειμένου, παρά μόνο σε ελάχιστα σημεία. Είναι ένας φυσιολογικός, συνηθισμένος άνθρωπος, αρκετά μπλεγμένος όμως (φταίει η οικογένειά του ή η αδυναμία του να βρει μόνος τη λύση και την άκρη στο ψυχοσυναισθηματικό του κουβάρι; ). Ο έρωτας με τον Κριστόφ έρχεται την ώρα που έχει ανάγκη για σταθερότητα σ’ έναν κόσμο απρόβλεπτο, όπου όλα αλλάζουν καθημερινά. Είναι δυο νέα παιδιά που εκπροσωπούν μια γενιά παγιδευμένη ανάμεσα στην παράδοση και στην πρόοδο.



Με ευσύνοπτο τρόπο και ταυτόχρονα με τις εξελίξεις μεταξύ Κριστόφ και Μαρκέλλου παρατίθενται μικρά δείγματα της νοοτροπίας και του τρόπου σκέψης του πρωταγωνιστή ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα του και να καταλάβουμε τι έζησε, γιατί και πώς, τι συνέβη μετά και ποιο είναι το πνιγηρό μυστικό που κουβαλάει, «κουρασμένος να κοιτάζει ηλιοβασιλέματα».

Έχει φορτωθεί ενοχές και τύψεις, πιστεύει πως αυτός φταίει για τον προηγούμενο χωρισμό, εξαιτίας του οποίου ταξίδεψε στο Λονδίνο και γνώρισε τον Κριστόφ, δεν το ελέγχει, αν και προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό, αναζητά τις σχέσεις του με τους γονείς του και το πώς τον γαλούχησαν και πώς τον μεγάλωσαν, περιγράφει τις άσχημες ψυχολογικές συνθήκες μέσα στο ίδιο του το σπίτι, «τη φωλιά του λύκου ή τη φωλιά του κούκου», όπου μεγάλωσε με υψηλές προσδοκίες όσο αποζητούσε την ανεξαρτησία του. Αναδύεται έτσι ένας χαρακτήρας περίπλοκος, με λάθη και πάθη, με αγωνίες και προσδοκίες, με ελπίδες και τρυφερότητα. Ομολογώ πως προσπάθησα να τον αγαπήσω και να σταθώ στο πλάι του, αυτό που έκανε όμως κάποια στιγμή δεν μπόρεσα να του το συγχωρέσω.



Ο Μαρκέλλος από την αρχή συστήνεται με πρωτότυπο τρόπο: «…είμαι σαν γυμνός πίνακας του Σίλε, βασανισμένος, πτωματικός, βαμπιρικός. Ένας καμβάς που εκκρίνει συναίσθημα… αιώνιο παιδί που θεοποιεί όποιον του δείχνει λίγη αγάπη, ώστε να προσπαθήσει να τον μισήσει όταν του την πάρει βίαια πίσω» (σελ. 32-33). Η ρομαντική πλευρά του αποτυπώνεται σε καίριες και διαχρονικές παρατηρήσεις πάνω στη μοναξιά και στις σχέσεις του σήμερα: «Οι καθημερινοί ρυθμοί, γρήγοροι και παρανοϊκοί, μας απαγορεύουν να κάνουμε βαθιές και συναισθηματικές σχέσεις. Δε βασιζόμαστε στους ανθρώπους. Ανοίγουμε μια εφαρμογή και επιλέγουμε» (σελ. 34). «…ξεχνάμε ότι η πραγματική μας αξία βρίσκεται στην αυθεντικότητα και στη σύνδεση που χτίζουμε με κάποιον άλλον άνθρωπο» (σελ. 56). Και πόσο όμορφη είναι μια σχέση διαρκείας έτσι και πετύχει: «Να τσακωνόμαστε για ανόητα πράγματα… και να ξέρεις πως, ακόμα και μετά από αυτό, τα πάντα θα είναι τόσο μαγικά, όπως στην αρχή, να γελάς μαζί με τον άλλον και να δημιουργείτε παρέα ιστορίες για να λέτε μια μέρα» (σελ. 54). Μα πόση αλήθεια σε λίγες προτάσεις: «…η μοναξιά έχει δύναμη. Μόνος δεν είσαι πια εκτεθειμένους ούτε ανυπεράσπιστος. Αλλά τι να το κάνεις; Η μοναξιά έχει τον σκοπό της. Είναι χρήσιμη. Όχι για πολύ. Να είναι εκεί έστω για λίγο. Για να βρεις ξανά τον εαυτό σου» (σελ. 87).



Το μυθιστόρημα, εν αντιθέσει με τον τίτλο του, διαδραματίζεται κυρίως στο Λονδίνο, μια πόλη που δίνεται με παραστατικότητα. Κάμντεν, Τάμεσης, Σόχο, Κόβεντ Γκάρντεν και άλλα σημεία της βρετανικής πρωτεύουσας είναι το φόντο για τον έρωτα που ζουν ο Κριστόφ και ο Μαρκέλλος: «Περιπλανήθηκα, ρουφώντας ομορφιά», «κι εγώ ένα νησάκι μοναξιάς στη μέση αυτού του ωκεανού ζωντάνιας» (σελ. 75). Αλλά και η Νέα Υόρκη με τα δικά της τοπόσημα και η Αθήνα, το μέρος όπου πρέπει πάντα να γυρίζεις για τις γιορτές, έχουν τον δικό τους ρόλο στη ζωή του πρωταγωνιστή και εντείνουν τις σκέψεις του πάνω στον εαυτό του και στον ρόλο του στη ζωή των άλλων όσο προσπαθεί να βρει τι πραγματικά του συμβαίνει και από τι ψάχνει να ξεφύγει. Οπότε, τι συνέβη στο μπαρ του Λεβαλουά-Περέ; Ε, αυτό δε θα το αποκαλύψω! Υπέροχες και παραστατικές περιγραφές ζωντανεύουν τις σκηνές και δημιουργούν δυνατές, κινηματογραφικές εικόνες, με λέξεις που δημιουργούν αντιθέσεις και αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα των χαρακτήρων («βλέμμα που αποδημούσε ξανά προς το κενό»). Χρησιμοποιούνται άφθονα επίθετα που δε βαραίνουν την αφήγηση, αντιθέτως, τη στολίζουν διακριτικά και κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού μάς συνοδεύουν ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Περσέλ, ο Τενεσί Ουίλιαμς, ο Μίλαν Κούντερα, ο Γιώργος Χειμωνάς και πολλοί άλλοι με τρόπο που εντείνει τη λογοτεχνικότητα του κειμένου.



«Το μπαρ στο Λεβαλουά-Περέ», ο Κριστόφ, το βροχερό Λονδίνο, ο εσωτερικός μας αγώνας να ξεφύγουμε από τις τοξικότητες που μας γαλουχούν και μπλέκουμε, αν δε βρούμε εγκαίρως σωστή βοήθεια, σε δύσκολα και σκοτεινά μονοπάτια, ο έρωτας που δε χρειάζεται πρόγραμμα και σκέψη αλλά προσκρούει στα μειονεκτήματα της προσωπικότητάς μας, όλα αυτά και πολλά άλλα δημιουργούν ένα συναρπαστικό ταξίδι αυτογνωσίας και ταυτόχρονα μια καλογραμμένη ρομαντική περιπέτεια γεμάτη αλήθειες και συναισθηματικά λάθη, αφιερωμένη στη ζωή «που χωρίζει όσους αγαπιούνται, ολόγλυκα, χωρίς να κάνει θόρυβο».