(πατ πατ με σόλα στο κενό)

Αποκοιμιέται στην καρέκλα του μαγαζιού του
Οι πελάτες γύρω του όλο πίνουν το ποτό τους
–περιστέρια–

Τα λιγοστά μακριά μαλλιά του γέρνουν μπροστά
Γέρνει όλος
σαν κουρασμένο δέντρο
Το μαύρο του παλτό τον προστατεύει
απ’ όλα αυτά που σκαρφαλώνουν στην πλάτη του

Τα κλειδιά του πέφτουν
Δεν ξυπνάει

Το πέλμα του κινείται στον ρυθμό της μουσικής
Ένα πατ πατ με σόλα στο κενό

Δε μπορώ να μην τον κοιτάζω

Μοιάζει με γιγαντιαίο κοράκι

Σαράντα χρόνια πίνει

Εντοιχισμένος στους σκασμένους τοίχους και στις γυναίκες με
μίνι και βραχνή φωνή

Είναι ένας μαύρος βράχος με άσπρα μαλλιά
μέσα στη νύχτα

Ένα εκατομμύριο μπουκάλια τσακίζονται πάνω του

Όλο αυτό το κόκκινο φως του μαγαζιού
είναι το αίμα του

Και πώς όλο πέφτουν κι άλλα κι άλλα πράγματα απ’ τις τσέπες
του
Ο
αναπτήρας
Η
ταμπακιέρα
Οι
τρεις του
γιοι