Καθρεφτόφωνα, προβατάνθρωποι, το Εργαστήρι Ζαχαροπλαστικής, ο Ποδοσφαιρισμός, το Δόγμα του Αγνού Σταδίου, ένα Μουσείο ολοζώντανων, (παρα)δειγμάτων, αυτοείδωλο... εικονολατρία, το Πειραματικό Εργαστήρι των Μοτίβων Επανάληψης, τελειότητα και ματαιοδοξία, είναι μόνο κάποια από τα υπερβατικά στοιχεία του φανταστικού κόσμου τού πρωταγωνιστή. Ή ίσως συνθέτουν είτε τη ρεαλιστική απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας είτε τη δική του οπτική της εκσυγχρονισμένης στερεοτυπικής δυτικής κοινωνίας, μέσα στην οποία ματώνει να εντοπίσει την αληθινή του ταυτότητα, ανασκάπτοντας σε ένα καλοσχηματισμένο ψηφιδωτό και καταφεύγοντας σε φυσικές, αρχέγονες, δυνάμεις, που όμως ονομάζει φιλοσοφία, πνευματική ασκητική και διαλογισμό· όλα «ευγενική» προσφορά των χορηγών του «υπερπολυτελούς» μοντέρνου μοτίβου διαβίωσης...
Ένα Ζαχαρωτό· κάτασπρο ή σε ανεπαίσθητες καστανές αποχρώσεις, σε μορφή καραμέλας ή σκόνης. Το απαραίτητο όχημα για το ταχύτερο και ασφαλέστερο δυνατό -ζωτικής σημασίας- ξεγλίστρημα από τον κυκεώνα αυτού του γνωστού-άγνωστου κόσμου. Ή μήπως το αναπόφευκτο ένδυμα του κάθε κοινωνού του;
Παραισθησιογόνο ή «το χάπι της Ζωής»; Αυτό που ο καθένας λαμβάνει -σε όποιον βαθμό συνειδητότητας- για να απεκδυθεί τη σύμφυτη με την ύπαρξή του υποκριτικότητα και να αποτινάξει το προσωπείο του; Υπάρχει άραγε τέλος σε αυτό;
Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Αλλά είναι εξατομικευμένη και δύσκολα ανιχνεύσιμη και ο δρόμος για αυτήν: αρκετά μακρύς ή επίπονα σύντομος.
Ένα σκακιστικό παιχνίδισμα αλήθειας και ψεύδους, που πλέκεται, ηδονικά ύπουλα, με την τελική ανάδυση της καθαρότητας, σε μια ατέρμονη διαλεκτική αλληλοαντίκρουση και ένα ευφάνταστο αλληγορικό κείμενο.