Η πέμπτη έκδοση του έργου «Πνευματική Ιδιοκτησία και Συγγενικά Δικαιώματα» ήταν αναγκαία λόγω των τροποποιήσεων που επήλθαν εν τω μεταξύ στη νομοθεσία, αλλά και των εξελίξεων στη νομική θεωρία και νομολογία. Ο Ν. 4996/2022 εναρμόνισε την εθνική νομοθεσία με την Οδηγία 2019/790 για την ψηφιακή ενιαία αγορά, καθώς και με την Οδηγία 2019/789 για τις επιγραμμικές μεταδόσεις ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών και τις αναμεταδόσεις ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων. Μεταγενέστερα νομοθετήματα επέφεραν περαιτέρω μεταβολές αναφορικά με την αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση, το δημόσιο δανεισμό, τη ραδιοτηλεοπτική μετάδοση, το δικαίωμα εύλογης και ενιαίας αμοιβής (άρθρο 49 Ν. 2121/1993), καθώς και την καθιέρωση λογιστικών προτύπων στις εκθέσεις διαφάνειας των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης. Η πνευματική ιδιοκτησία δεν ήταν ποτέ ένα δίκαιο στατικό, αλλά βρισκόταν σε εξέλιξη παράλληλα με την τεχνολογία. Την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης οι κλασικές αρχές της πνευματικής ιδιοκτησίας βρίσκονται στο επίκεντρο νέων αναζητήσεων, ιδίως ως προς την έννοια του έργου και του δημιουργού. Ο περιορισμός για την εξόρυξη κειμένων και δεδομένων και η υποχρέωση διαφάνειας που προβλέπεται στην AI Act δεν αρκούν για να δώσουν λύση στα νέα προβλήματα. Ανοιχτά παραμένουν πολλά ζητήματα, όπως η προστασία ή μη των «παραγωγών» (output) τεχνητής νοημοσύνης και ο προσδιορισμός του υποκειμένου της προστασίας με βάση την αρχή της αλήθειας. Το ερώτημα είναι, αν υπάρχει δυνατότητα προσαρμογής του δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας στην τεχνολογία που εξελίσσεται ραγδαία ή αν θα αναζητηθούν άλλες λύσεις εκτός του γνωστικού αυτού πεδίου. Τα εν λόγω επίκαιρα ζητήματα εξετάζονται στην παρούσα έκδοση, παράλληλα βεβαίως με τα κλασικά θέματα και την εθνική και ενωσιακή νομολογία.