Το 2024 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που με διαφορά λίγων ημερών έφυγαν από τη ζωή, ο Ρένος Αποστολίδης και ο Ζήσιμος Λορεντζάτος.
Δυο παράλληλες πνευματικές τροχιές με φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις, προσδιόρισαν όλη τους τη ζωή, κάθε αντικειμενική ανάγκη και προσωπική τους δυνατότητα, μέσα από την ουσιαστική και κριτική μελέτη, στην ειλικρινή και άδολη προσέγγιση όλων των κοινωνικών προβληματισμών, στον αυθεντικό αναστοχασμό και την απαραίτητη εσωτερικότητα που πρωτίστως θα πρέπει να χαρακτηρίζει τους ελεύθερους μαχητές του πνεύματος. Όσους δηλαδή πορεύονται κατάμονοι με ιώβειο υπομονή, αυταπάρνηση και αυτοθυσία, χωρίς να περιμένουν τίποτα κι από κανέναν. Ούτε βραβεία, διακρίσεις και επαίνους, ούτε την ετερόφωτη καταξίωση και την πρόσκαιρη αναγνώριση από τάχα πνευματικούς κύκλους-κλίκες, αλλά που με αυστηρότητα,..

Κ’ ύστερα,/δε με νοιάζει γιατί γράφονται τα βιβλία,/κι αν κανένα τους δε γράφτηκε ποτέ/για να μιλήσει ένας σ’ έναν άλλο, μόνο…/ Δεν έχω, άλλωστε να πω/ τίποτα σε κανέναν άλλο…/ Σε σένα μιλάω – μ’ ακούς;..
Ρένος Αποστολίδης

Εμένα που γεννήθηκα τη μακρύτερη νύχτα του χρόνου/ Δύσκολο να με αγαπήσεις περισσότερο από τον πατέρα/ ή τη μητέρα σου./ Δύσκολο να δεχτείς να ζήσεις άγνωστος μέσα στη χώρα/ της αλήθειας./ Όμως πρόσεχε. Μόλις δεχτείς να ζήσεις γνωστός (δεν είναι δύσκολο) μέσα στη χώρα της ψευτιάς/ Την ίδια μέρα στερεύουν οι πηγές που τράβηξες νερό/ και δημιούργησες.
Ζήσιμος Λορεντζάτος