Μια φραουλίτσα, μμμ, πολύ παραπονιάρα,
αγέλαστη, ξινούτσικη, αλλά και πεισματάρα,
κοκκίνιζε μονάχα απ’ το κακό της
κι απ’ τον μεγάλο τον θυμό της.
Της μανούλας της η αγκαλιά,
που ήταν πάντα ανοιχτή μα και “βαθιά”,
δεν έπαυε στιγμή να της θυμίζει,
πως η μαμά της είναι πάντα εκεί να τη στηρίζει!
Το Ανεστάκι, το επίμονο το σκουληκάκι μας,
η μελισσούλα μα και το ακούραστο το μυρμηγκάκι μας,
κατάφεραν να τη “ζεστάνουν”
και τη ζωή της να γλυκάνουν!
Και κόκκινη, ολοκόκκινη, παιδιά,
μοίραζε αγάπη με τη γεύση της –τώρα πια τη γλυκιά–
μα και με τα κουκουτσάκια της τα γόνιμα,
τα παραγωγικά!