Αυτή η γυναίκα μου φάνηκε εντελώς ξεπεσμένη. Βυθισμένη στο μάρκετινγκ σαν μέσα σε μια εξωφρενική πράσινη γυαλιστερή φόρμα, σκέφτηκα και ένιωσα πόνο. Όχι για εκείνη αλλά για την αλλαγή του κόσμου. Οι νέοι της γενιάς μου βυθίστηκαν στα ναρκωτικά και στις ουτοπίες. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα, παρέμεναν αυθεντικοί και η φαντασία τους ήταν πάντα ελεύθερη. Για να συνέλθω, μεταφέρομαι νοερά στο Άουσβιτς. Εκεί που καμία τέτοια ομιχλώδης νοσταλγία δεν μπορεί να υπάρξει. Κι αν σκέφτομαι το Άουσβιτς (σπανίως καταφεύγω σε τέτοιους ακραίους αντιπερισπασμούς), είναι γιατί η Ζοζεφίν, ένα νεαρό κορίτσι σε αναζήτηση ταυτότητας, έχει αποφασίσει να πάει στους τάφους των προγόνων της, παρασύροντας μαζί της σαν σε παιγνίδι μπόουλινγκ κι αυτό το επιπόλαιο και επιλήσμον τρίο: τον πατέρα της, τη θεία της κι εμένα, τον θείο της.

Τρεις γενιές Γάλλων Εβραίων, αυτών που έζησαν το ολοκαύτωμα, αυτών που έζησαν το Μάη του ’68, και της σημερινής, νέας γενιάς που ψάχνει ταυτότητα, με αφορμή μια επίσκεψη στο Άουσβιτς, στέκονται απέναντι στην ιστορία τους. Η κάθε γενιά συνομιλεί μαζί της με άλλο τρόπο. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, η ζωή συνεχίζεται ανελέητα, αλλά χρειάζεται την Ιστορία για να αποκτήσει νόημα και δομή.
Με έναν λιτό και αυστηρό λόγο, η Γιασμίνα Ρεζά παρουσιάζει τα πράγματα ως έχουν, χωρίς καμία διάθεση καλλωπισμού και χωρίς καμία δικαιολογία. Όμως ακριβώς αυτή η απουσία κάθε περιττού συναισθηματισμού είναι που οδηγεί τελικά στη συγκίνηση.