Η σύγχρονη φάση της ελληνοτουρκικής διένεξης ξεπερνά πλέον τον μισό αιώνα, παραμένει αναλλοίωτη ως προς την ουσία της διαφοράς, αποκτά ωστόσο νέες προβληματικές διαστάσεις και επεκτείνεται σε νέα πεδία σύγκρουσης που δημιουργούνται από ευρύτερες περιφερειακές και διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Και ενώ η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή μετάβαση καθιστούν την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων όλο και λιγότερο ελκυστική και επικερδή διαδικασία, η διαφορά γίνεται όλο και πιο δυσεπίλυτη.

Η μελέτη αυτή επιδιώκει να συνεισφέρει τόσο στον ακαδημαϊκό διάλογο γύρω από τις διεθνείς σχέσεις και την ανάλυση εξωτερικής πολιτικής, όσο και σε αυτόν που αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Συνθέτοντας ορθολογική επιλογή και κονστρουκτιβισμό χτίζει ένα στιβαρό θεωρητικό επεξηγηματικό πλαίσιο ανάλυσης περιόδων σταθερότητας και αλλαγής εξωτερικής πολιτικής σε διακρατικές διενέξεις.

Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας ως μελέτη περίπτωσης την ελληνοτουρκική διένεξη, επιθυμεί να συνεισφέρει με μια θεωρητικά τεκμηριωμένη εξήγηση της περιόδου της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, 1999-2004, που αναδεικνύει με ψυχραιμία τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων μέσα σε στενά κανονιστικά πλαίσια, μακριά από κομματοκεντρικές αφηγήσεις και από προκαταλήψεις για τον Άλλο.