Χτυπώντας επανειλημμένα τον μοχλό κατάφερε να τον κάνει να κινηθεί, με μεγάλη ωστόσο δυσκολία. Η κρυφή πόρτα άνοιγε τμηματικά, βγάζοντας ανατριχιαστικό τριγμό σε κάθε εκατοστό. Σαν να έβρισκε εμπόδιο στα κόκαλα κάποιου πεθαμένου. Έτσι τουλάχιστον αναλογίστηκε η Ιόλη με φρίκη.

Η Τζένη ένοιωσε τον τρόμο της και την παραμέρισε τρυφερά, σαν για να την προστατέψει από τις ίδιες της τις σκέψεις. Μετά προχώρησε, όπως είχαν συμφωνήσει, μπήκε από την ανοιχτή πόρτα που έχασκε και προοδευτικά χάθηκε από το οπτικό πεδίο της Ιόλης.

Άκουγε μόνο τα τακούνια της να αντηχούν, καθώς κατέβαιναν ένα-ένα τα σκαλιά. Της φάνηκε σαν να άκουγε τα βήματα ενός νεκρού, που κατεβαίνει στον Άδη.

Πέρασαν κάμποσα λεπτά, που η Ιόλη βρισκόταν σε φοβερή υπερένταση κι εκνευρισμό και άκουσε και πάλι τα μαρτυριάρικα τακούνια της να ανεβαίνουν τα σκαλιά.