Στην κωμωδία Λιούις και Κλαρκ ο Νηλ Σάιμον δραματοποιεί την προσπάθεια ενός νεαρού θεατρικού ατζέντη να επανασυνδέσει τον ηλικιωμένο θείο του, έναν πρώην μεγάλο κωμικό της επιθεώρησης, με τον επί 43 χρόνια συνεργάτη του επί σκηνής, για μια τηλεοπτική επανένωση, η οποία συνεπικουρούμενη από μια πλημμύρα αναμνήσεων μιας δια βίου σχέσης, με μείξη μιζέριας και γέλιου, καταλήγει σε μια συγκινητική ιστορία. Παρά τη μεγάλη και επιτυχημένη πορεία τους ως επιθεωρησιακό δίδυμο, η εχθρότητα μεταξύ του Λιούις και του Κλαρκ διογκώθηκε σε σημείο που έπαψαν να μιλούν μεταξύ τους. Αναφερόμενος ο Σάιμον στον παροπλισμό δύο παλιών κωμικών ηθοποιών, συνδυάζει εξαιρετικά το κωμικό και το διορατικό. Το έργο αυτό, εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες διάσημων διδύμων του αμερικανικού vaudeville, ενοποιεί αρραγώς το κωμικό με το σοβαρό στοιχείο. Η διαδοχή της κωμωδίας με τη σοβαρότητα πραγματοποιείται ως οργανική φύση του έργου. Ίσως λόγω του ότι το θέμα του έχει να κάνει με κωμικούς. Αλλά και η σοβαρότητα στο έργο είναι επίσης σύμφυτη, διότι ο ένας εκ των ηρώων αγωνίζεται, προκειμένου να συνεχίσει να ζει κατά τον τρόπο που είχε μάθει και επιθυμούσε, ενώ ο άλλος όντας πια χορτασμένος, αποφασίζει να αποσυρθεί και να ζήσει με έναν άλλον, διαφορετικό τρόπο. Σε αυτές τις αποφάσεις-επιθυμίες υπάρχει κάτι κλασικό, διότι από μόνες τους ενέχουν μια πρώτη αστεία ενδιαφέρουσα σύγκρουση.