«Δεν είμαι δυνατή. Ποτέ δεν ήμουν. Η πλασματική πανοπλία με την οποία έχω θωρακιστεί είναι καμωμένη από τσόφλι αβγού και όχι από σίδερο. Αν μπορούσες να τη δεις, θα απαριθμούσες εκατομμύρια ραγίσματα. Αν ήξερες πόσες φορές κλήθηκα να μαζέψω τη ρευστή ψυχή μου… Δεν φοβάμαι τους ληστές ή τους εγκληματίες, όχι… το λογικό δεν με τρομάζει. Το παράλογο είναι αυτό που μου κόβει την ανάσα».

Βίοι που εκτυλίσσονται σε παρελθόν και παρόν, δυσβάσταχτα μυστικά, καλά κρυμμένα, που όμως βλέπουν το φως, κι ευάλωτοι χαρακτήρες που αγαπούν, εκβιάζουν, φεύγουν κι επιστρέφουν. Χαρακτήρες αμετανόητοι που από αγκάθια μετουσιώνονται σε ρόδα και το αντίθετο.