Το έργο είναι αρκετά αυτοβιογραφικό, μιας και ο Ίψεν όντως ανησυχούσε για την αρπαγή του θρόνου του από νεότερους -ιδιαίτερα τον Στρίντμπεργκ- έπασχε από υψοφοβία, και συχνά θελγόταν από τη γοητεία νεαρών κυριών και δεσποινίδων. Επίσης είναι ένα δράμα με σκληρά δεμένες τις εξαρτήσεις των άλλων προσώπων με τον κεντρικό ήρωα, που σχεδόν ανάγεται σε πρόσωπο τραγωδίας. Ο Σόλνες, ένας επηρμένος μεσήλικας με αρκετά στοιχεία είρωνος θυμοσοφίας, υπερβαίνει τα όρια και τις δυνατότητές του, μέσω μιας εγρήγορσης απωθημένων που μια ζωή κουβαλούσε, όταν αφήνεται και παρασύρεται από την τρυφερότητα, την ανθρωπιά και τη νεανική ορμή της Χίλντα.
Και είναι γνωστό πόσο οικτρό είναι το τέλος των κοινών θνητών όταν υπερβαίνουν τα ανθρώπινα.