Δυο γλυκά πλάσματα, πατέρας και γιος, αρχίζουν να χτίζουν μια ζωή γύρω από διάφορα αντικείμενα και να τα τοποθετούν γύρω τους ώσπου μια καταιγίδα θα φέρει τα πάνω κάτω και θα τους δείξει τη βασικότατη αξία που έχει σημασία για μια ευτυχισμένη ζωή: τους ανθρώπους γύρω μας και την αγάπη. Άντε, και δυο μαλακά μαξιλάρια!

Οι συγγραφείς, πατέρας και γιος, αρχίζουν να χτίζουν από σελίδα σε σελίδα με υλικά αγαθά τη ζωή των δύο πρωταγωνιστών του βιβλίου: ένα μαξιλάρι, μια στέγη, τοίχους, νερό και άλλα αντικείμενα (ναι, και βιβλία). Μου άρεσε πολύ το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της αφήγησης (αντικείμενο, μαξιλάρι, αγάπη) που σε κάθε σελίδα προστίθετο κι ένα ακόμη πράγμα, με αποτέλεσμα φτάνοντας στη μέση του βιβλίου να έχουμε μια σειρά από λέξεις που δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αλυσίδα και που ίσως ακονίσουν το μυαλό του μικρού αναγνώστη σε ασκήσεις μνήμης. «Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε: μια μπανιέρα, μια κατσαρόλα, σοκολάτα…» κλπ. Και τότε ξεσπάει η θύελλα και η ιστορία πηγαίνει σε άλλο επίπεδο, απογυμνώνει τις ανάγκες μας από υλικά αγαθά και επιστρέφει στην αρχή της αφήγησης όπου το μόνο που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι αγάπη. Α, κι ένα μαλακό μαξιλάρι!

Η εικονογράφηση των ίδιων των συγγραφέων είναι πανέμορφη και πολύ φωτεινή. Οι πρωταγωνιστές είναι αταύτιστα γλυκά και χαριτωμένα γούνινα πλασματάκια και οι μεγάλες εικόνες βοηθάνε τα παιδιά να εντοπίσουν καλύτερα τις λεπτομέρειες και να απολαύσουν τον τρόπο που ζωντανεύει η ιστορία μπροστά στα μάτια τους. Πατέρας και γιος είναι γλυκύτατες φατσούλες και γεμίζουν με αγάπη τις σελίδες του βιβλίου. Το φόντο δείχνει ένα ασαφές, σχεδόν φουτουριστικό, περιβάλλον, αρκετά αφαιρετικό, οπότε το μάτι του αναγνώστη επικεντρώνεται στην κυρίως δράση, στο σπίτι που χτίζουν σταδιακά οι δυο ήρωες του βιβλίου. Η θύελλα αποτυπώνεται με άφθαστο ρεαλισμό και οι σελίδες γεμίζουν με υπέροχα και ζωηρά χρώματα. Τελικά, όντως χρειαζόμαστε μόνο αγάπη ή και άλλα υλικά αγαθά για να είμαστε ευτυχισμένοι;