Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται και μελετώνται συγκριτικά τρία εμβληματικά έργα της στρατοπεδικής λογοτεχνίας (Στάλαγκ VI C, Ημερολόγιο της ομηρίας του Όμηρου Πέλλα, Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Λοιμός του Ανδρέα Φραγκιά) που διασώζουν παράλληλα την ιστορική μνήμη για τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ολοκληρωτισμού (Ναζισμού και Σταλινισμού) στην Ευρώπη και κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου. Η αφηγηματική αναπαράσταση των γεγονότων αυτών, έτσι όπως τα βίωσαν οι συγγραφείς των έργων, θα μας οδηγήσει στη φιλοσοφική διερεύνηση του ακραίου κακού της στρατοπεδικής βίας και των βασανιστηρίων, της σχέσης ελεύθερης βούλησης και αναγκαιότητας, της αποπροσωποποίησης των θυτών και των θυμάτων, της ηδονής που επιφέρει η άσκηση της εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Το σώμα και οι ταλαιπωρίες που υφίσταται σε συνθήκες τέτοιου τύπου εγκλεισμού, η αγωνία και ο τρόμος του θανάτου, ο στοχευμένος υποβιβασμός στο επίπεδο του ζώου, η ανθρώπινη εκμηδένιση και η νομιμοποίηση της απανθρωποποίησης του Εαυτού και του Άλλου, η «γυμνή ζωή», αυτή που καθίσταται σταδιακά και μεθοδικά ανάξια να βιωθεί, θα βρεθούν στο κέντρο του φιλοσοφικού προβληματισμού μας, με βασικούς οδηγούς τα λογοτεχνικά κείμενα αλλά και τον στοχασμό σημαντικών φιλοσόφων, όπως οι Todorov, Foucault, Agamben, Arendt, Levinas, Merleau-Ponty και Ricoeur.