ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ...

Σήμερα άργησα λιγάκι…

Στις καλοσύνες του ο καιρός,

πήρε μπροστά ο παλιός μας κήπος

η μόνη ζωή σε κείνο το ρημάδι…

Πόσο έμοιαζε νιογέννητος

τέτοιο ένα μαβί οι πασχαλιές

στο φόντο της φωτογραφίας.

Αγνώριστα τώρα τα πρόσωπα από τις ραγισματιές…

Φυλαγμένη την έχω μες στην «Ασκητική»

-ιδιαίτερα σου άρεσε ο Καζαντζάκης-

πάντοτε ήταν η αγαπημένη μου…

το αγκαζέ ζευγαράκι της Λαμπρής,

ολόσγουρα μαύρα μαλλιά και οι δυο σας

και η άνοιξη αιώνια μες στην ευφρόσυνη ανθοφορία.



Οκτώ μήνες παγωμένοι…

Ποτέ μου δε θυμάμαι να σε κοίταξα τόση ώρα κατάματα

ούτε να σου έχω μιλήσει τόσο πολύ.

Δεν το `χες με τις πολλές κουβέντες…

Και όμως θα μπορούσα να σου το έχω πει…

οι έναστρες νύχτες της Παναγιάς

ο χρυσοκέντητος θόλος τ΄ουρανού

τα χαλάσματα με θλιμμένα τα περιγράμματά τους στο ημίφως

και η πικρή ομήγυρη του ξεριζωμού,

ανταμώματα, σμιξίματα και οι άλικες ιστορίες γύρω από τη φωτιά

ήταν ετούτα τα καλοκαίρια, πατέρα,

τα πιο ωραία της ζωής μου.