Σε αυτό το ηχητικό μικρό χρονικό, μεταφερόμαστε στην περίοδο κατά την οποία το έθνος μας πολεμούσε, τη μία τους Οθωμανούς και την άλλη (για ακόμη μια φορά) τον ίδιο του τον εαυτό. Σε εκείνο το περιβάλλον εμφανίζεται ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος προκρίνει ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας ώστε να αποκτήσει τον πολιτικό έλεγχο και να οικοδομήσει ένα σύγχρονο κράτος. Κατά την προσπάθειά του αυτή, συγκρούστηκε αναπόφευκτα με τις δομές που εξουσίαζαν τον τόπο έως τότε.
Η Αντιβασιλεία και ο Όθων, στη συνέχεια, διακρίνοντας τη διάσπαση της νεοελληνικής κοινωνίας και την επίδραση των Μεγάλων Δυνάμεων σε αυτήν, επεδίωξε να περιορίσει τη δύναμη των κομμάτων που ταυτίζονταν με εκείνες και να συγκροτήσει απρόσκοπτα το νεοελληνικό κράτος, με μεθόδους που χαρακτηρίστηκαν απολυταρχικές. Έτσι, ελισσόταν μεταξύ αλυτρωτικών διεκδικήσεων, κομματικών επιδιώξεων και ιδιοτελών ευρωπαϊκών πολιτικών, όσο ο εξωτερικός δανεισμός και οι διαδοχικές χρεωκοπίες διόγκωναν την αντιπολίτευση, προοιωνίζοντας το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.
Ωστόσο, παρά την απολυταρχική διακυβέρνηση του Καποδίστρια, του Όθωνα και των Αντιβασιλέων, ή ίσως και με αιτία αυτήν, επετεύχθη σταδιακά η αποδοχή από τους πολίτες των νόμων και της τάξης και η απροθυμία για μεταξύ τους ένοπλες συγκρούσεις. Με τον καιρό δε, άρχισαν να σχηματίζονται εκείνοι οι συλλογικοί θεσμοί που ενώνουν μια κοινωνία, με κορύφωση την αξίωσή της για παραχώρηση συντάγματος από έναν, ωριμότερο πια, Όθωνα.