Ρώτησαν “Τι είναι η Αγάπη;”
Απάντηση δεν πήραν…
Οι λέξεις πολλές φορές είναι ρηχές, φτωχές κι ανήμπορες.
Στράφηκαν σε μια απόμερη γωνιά
κι είδαν ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο να δακρύζει.
Τα δάκρυα έγιναν αίμα και το αίμα χρυσές σταγόνες
που ακούμπησαν ένα σκαμμένο πονεμένο πρόσωπο.
Και αυτό φωτίστηκε σαν μικρός ήλιος.
(Απ’ το ποίημα “Ερώτημα χωρίς απάντηση”)

Νεορομαντικός νεοπλατωνικός ποιητικός λόγος με έντονο το δραματικό στοιχείο. Εικονοπλασία σολωμικού στίχου, ρητορική εξύψωση πάνω από τα στεγανά τού καθημερινού λόγου […]. Διακριτά τα οφέλη του επαρκούς αναγνώστη που αναζητεί μια διέξοδο από την νοησιαρχία της μετανεωτερικής σχολαστικότητας. Πόθος ατόφιος για την λευτεριά της ψυχής που ανεβαίνει στα αιθερικά πεδία, ελεύθερη από υλιστικές διαστάσεις, στον πλατωνικό κόσμο των Ιδεών κατοικοεδρεύει, φιλικά διακείμενη προς τα υψηλά ανθρωπιστικά ιδανικά […]
[…] πρόκειται για έναν ποιητικό λόγο διαχρονικό με σταθερή ρομαντική θεματολογία, με πλατωνικό φιλοσοφικό περιεχόμενο και αποδεδειγμένη αίσθηση του Δικαίου. Ο Καλός κι Αγαθός Άνθρωπος είναι χαρίεν Όν, όταν Ποιητής είναι, όπως ο Καθηγητής και διακεκριμένος, μάχιμος και μαχητικός πνευματικός δημιουργός Φίλιππος Νικολόπουλος. (Από τον Πρόλογο του Δρος Κωνσταντίνου Μπούρα)