Πάντως, δεν γράφω ποιήματα με μεγάλη συχνότητα, με επαγγελματική θα έλεγα νοοτροπία. Αισθάνομαι τον ποιητή πρωτίστως ως υποκείμενο αίσθησης και ζωής και δευτερευόντως γραφής. Υπάρχουν ποιητές που δεν έγραψαν ούτε έναν στίχο και «ποιητές» που δεν άκουσαν ούτε έναν ήχο. -Αλέκος Ε. Φλωράκης

Ο Φλωράκης κινείται με τη φορά του τροχού της ζωής, προς τα εμπρός αναπότρεπτα, αλλά –ίσως περισσότερο– και προς τα πίσω· πηγαίνει πίσω στις αρχές, νοσταλγεί περιπαθώς την παιδική ηλικία της αθωότητας, την εποχή των πολλών δραστηριοτήτων, όταν ο χρόνος σπαταλήθηκε, και άδοξα ίσως, την ωριμότητα με την προαίσθηση του βάρους που σηκώνει ο προγεγραμμένος στη φθορά, με τις υπαρξιακές ανησυχίες του ηλικιωμένου, του υποκείμενου στο κράτος της απώλειας και διαπορούντος για τα περαιτέρω, με την προσδοκία ενός μη περιγραφόμενου, ενός τραγικού, ως μη εκπληρώσιμου, θαύματος.