Οι μεγάλοι τραγικοί μας ποιητές αποτελούν μορφές εμβληματικές, αξιοθαύμαστες και μοναδικές στην ιστορία του πολιτισμού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταγράφω τον θαυμασμό και τον σεβασμό μου για το αρχαίο δράμα. Πριν από τέσσερα χρόνια τόλμησα να γράψω ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Το ξίφος του
Αγαμέμνονα» που είχε τη μορφή αρχαίας τραγωδίας και περιστρεφόταν γύρω από τη μυθολογία των Ατρειδών. Για να μην
διαπράξω μάλιστα τότε το αδίκημα της «ύβρεως», είχα ζητήσει
ταπεινά συγγνώμη από τους γίγαντες της τραγικής μας ποίησης.
Το ανθρώπινο μυαλό όμως δεν ησυχάζει. Αντί να αισθανθώ
ότι με το έργο εκείνο έδωσα διέξοδο σε ορισμένες από τις καταπιεσμένες μου ιδέες, ο ανυπόφορος εαυτός μου, με εμμονικό
τρόπο, συνέχισε να αναμοχλεύει νοερά τους μύθους που είχαν
αποτελέσει τη σπονδυλική στήλη των αρχαίων τραγωδιών.
Ήταν δύσκολο να δαμάσω τη φαντασία μου. Έτσι προέκυψε το
παρόν ποιητικό έργο, «Κρέοντος όναρ». Όπως και την πρώτη
φορά, η σύλληψη των στίχων έγινε εν μέσω μιας ονειρικής ψυχικής κατάστασης, που με καθήλωσε και με συνεπήρε…

Άννα Φιλιώτου