«Το \'ξερα πως θα \'σταζε αίμα, κι όμως ξαναδιάβασα τα γράμματα της Καίτης. Έπειτα αποδελτίωσα όλα τα σημεία που αναφέρονταν στα παιδιά μας. Έτσι βγήκε αυτό το βιβλίο. Η Καίτη το \'γραψε χωρίς να το θέλει. Το \'γραψε σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα. Καθώς δεν γράφονταν ως βιβλίο, έσωζε την ειλικρίνεια της γραφής. Είναι λοιπόν, ένα βιβλίο γνήσιο». . . γράφει ανάμεσα σε άλλα ο Αλέξης Σεβαστάκης τον Νοέμβριο του 1970, εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου, στα Προλεγόμενα του βιβλίου. Στο σπάνιο αυτό ντοκουμέντο περιλαμβάνονται αποσπάσματα από τις 298 επιστολές που έστειλε η Καίτη Σεβαστάκη στον εξόριστο σύζυγό της από τον Απρίλιο του 1967 μέχρι τον Μάρτιο του 1971.