Αν και γνωρίσαμε τη Βασιλική Αξαρλή – Πετράκη κυρίως μέσα από τον ποιητικό της λόγο, η ίδια δεν έπαψε ποτέ να δοκιμάζει την πένα της και στον πεζό λόγο. Αυτό το βιβλίο λοιπόν έρχεται να μας καταθέσει όσα για χρόνια κατέγραφε η Λογοτέχνιδα στα παλιά τετράδια της ψυχής της.

Αυτή τη συλλογή αποτελεί ένα σύνολο ετερόκλητων κειμένων, που έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη ζωή γενικότερα. Διηγήματα που γεννιούνται μέσα από τη ζωή, διανθισμένα με μυθοπλαστικά και πραγματικά στοιχεία αλλά και υπαρξιακά – φιλοσοφικά Δοκίμια, που με έναν ιδιαίτερο – προσωπικό τρόπο καταπιάνονται με την Ιστορία, την πολιτική, την παιδεία, τον έρωτα, τη γραφή και τον ευρύτερο λογοτεχνικό κόσμο. Λέξεις που πάνω τους, σαν σύννεφα βαριά, πλανιούνται οι έντονες ανησυχίες της συγγραφέως για την αβεβαιότητα ενός ζοφερού μέλλοντος, στο οποίο βαδίζουν οι νέες γενιές. Ανησυχίες για τις αξίες, για τα χαμένα ήθη, για όσα οι παλαιότεροι μάς μεταλαμπάδευσαν με μεγάλο κόπο και πόνο, άλλα μοιάζουν να φθίνουν μέσα στη χοάνη της ανεξέλεγκτης εξέλιξης. Μόνη της ελπίδα είναι να φτάσουν αυτές οι φωνές της «Στις παρυφές του κόσμου», να γίνουν ακτίνες ελπίδας, αγάπης και δικαιοσύνης. Να γίνουν μαγιά για ένα καλύτερο αύριο.