Με τις λέξεις «Μήνιν άειδε, θεά» θα έπρεπε να ξεκινάει τούτη η αφήγηση της περιπέτειας ενός βιβλίου μου· κι αυτό επειδή είχα ασφαλώς εξοργιστεί όταν το είδα δημοσιευμένο, αφού δεν ήμουν εγώ εκείνος που το είχε δημοσιεύσει! Είχε άλλο τίτλο στη θέση του τίτλου που είχα επιλέξει εγώ κι άλλο όνομα στο εξώφυλλο – όχι το πιο πρόσφατο ψευδώνυμό μου.

Είχα υποβάλει το κείμενό μου αυτό για έκδοση σε καμιά τριανταριά εκδοτικούς οίκους. Όλοι οι υπόλοιποι το αγνόησαν, ως συνήθως. Ο νοσφιστής Εκδότης όμως το εκτίμησε: το υφάρπαξε, διαπράττοντας σαφώς κλεψιτυπία!

Γιατί το έκανε αυτό; Μήπως λόγω των αντίθετων πολιτικών πεποιθήσεων των οικογενειών μας; Ερεύνησα όλη του τη σταδιοδρομία, όλη του τη ζωή, επιστρατεύοντας ακόμα και «κατάσκοπο», αλλά συμπέρασμα δεν έβγαλα. Ούτε και το δικαστήριο όπου κατέληξε η ζοφερή αυτή λαθροχειρία μπόρεσε να ρίξει φως στην πλοκή, ενώ επέφερε την απώλεια της πολύτιμης ψευδωνυμίας μου.

Τελικά, η απάντηση κρυβόταν σε μια ακροστιχίδα... Και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ευχάριστη!