Πρώτος ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συνέλαβε την ιδέα ότι η επανάσταση δεν έπρεπε να αρχίσει από τη Μάνη, όπως αρχικά προέβλεψε ο σχεδιασμός της Φιλικής Εταιρείας, αλλά ότι η εκκίνηση έπρεπε να έχει ως αφετηρία τις παραδουνάβιες ηγεμονίες (Μολδαβίας, Βλαχίας), προκειμένου να εξαναγκαστεί η Ρωσία, λόγω της γειτονίας των επαναστατημένων περιοχών με τις υπό ρωσικής κυριαρχίας παρακείμενες περιοχές (Βεσσαραβία) να παρέμβει ενεργά υπέρ των επαναστατών. Για να αποφύγει έτσι η ηγεσία της να βρεθεί αντιμέτωπη με το ισχυρό φιλοβαλκανικό/φιλελληνικό ρεύμα του ρωσικού λαού που είχε καλλιεργηθεί συστηματικά από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και ιδίως κατά την περίοδο της Αικατερίνης Β΄ της Μεγάλης. Και κατηγορηθεί ως εκ τούτου για προδοσία της παγιωμένης από τους ανωτέρω Μεγάλους εξωτερικής πολιτικής της χώρας για διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας και επίλυση επομένως του ανατολικού ζητήματος υπέρ των ορθόδοξων πληθυσμών της χερσονήσου του Αίμου. Κάτι που δεν επετεύχθη μεν τότε· επετεύχθη όμως στη συνέχεια με τον πόλεμο κατά της Υψηλής Πύλης των ετών 1828-1829 που έληξε με τη συνθήκη της Αδριανούπολης (14 Σεπτεμβρίου 1829), που αναγνώρισε το πρώτον την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.