Ο Γιάννης Κοκμοτός ακολουθώντας τα χνάρια του Οδυσσέα περιδιαβαίνει τις ατραπούς της ανθρώπινης ύπαρξης μ’ έναν ιδιότυπο και στοχαστικό τρόπο, αγγίζοντας θέματα υπαρξιακά και κοινωνικά.

Τα χρώματα του δειλινού

Πάλι τα μάτια σου σπατάλησες
παντού κοιτώντας, δίχως να βλέπεις τίποτα
πάλι τη σκέψη σου έφθειρες
σ’ ανούσιες παρατηρήσεις.

Όλα σου δόθηκαν απλόχερα και τα ’χασες
αδιάφορος στην εξοργιστική σου ανοησία
ξεχνώντας πως η εκδίκηση είναι του Καιρού
ξεχνώντας πως η μέρα τελειώνει
φέρνοντας πιο κοντά την άσπλαχνη στιγμή
που το σκοτάδι πέφτει και όλα σβήνονται μακριά
κι εσύ –γεμάτος τρόμο–
βλέπεις για πρώτη σου φορά
τα χρώματα που φέγγουνε στη δύση
λίγες στιγμές προτού τα μάτια σου αδειάσουνε
ορφανεμένα απ’ τη Νύχτα.