Τι άραγε μπορεί να βρει κανείς σ΄ ένα δάσος;
Η νεαρή Σάρα ζει στο εξοχικό σπίτι των γονιών της στο Εθνικό πάρκο Σούμαβα στη νότια Τσεχία. Κάθε πρωί φοράει τα φθαρμένα ορειβατικά παπούτσια του πατέρα της, παίρνει το καλαθάκι της με μια πάνινη πετσέτα κουζίνας, ένα μικρό αιχμηρό σουγιά και ξεκινάει για το δάσος. Εδώ και επτά χρόνια ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι επτά χρόνια, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο μαζεύει εκεί μανιτάρια και τα πουλάει για λίγα κέρματα στην μπιραρία του χωριού.
Σαν μια σύγχρονη ερημίτισσα, από πεποίθηση, δεν κάνει παρέα με κανέναν, ούτε εγκαταλείπει το δάσος. Καμιά φορά ταξιδεύει στην πόλη Πίλσεν, στην ψυχίατρό της, για να την πείσει πως βρίσκεται σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.
Τη ζωή της Σάρας δεν θα την αλλάξει σημαντικά ούτε η είδηση του θανάτου της μητέρας της. Θα παραβρεθεί στην κηδεία της, θα βρεθεί με τα αδέλφια της, από τα οποία έχει αποξενωθεί πολλά χρόνια, και θα επιστρέψει πάλι στο δάσος.
Αυτό όμως που φαίνεται αμυδρά στην επιφάνεια, κοχλάζει κάτω από αυτήν. Η κακοποίησή της από τους γονείς της, στην τρυφερή παιδική της ηλικία, της άφησε πολύ βαριά ψυχικά τραύματα.
Το εξοχικό στο δάσος σιγά σιγά καταρρέει. Τα χρήματα που βγάζει πουλώντας μανιτάρια είναι λίγα.
Έτσι λοιπόν η Σάρα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής της, που βασίζεται στο μάζεμα των μανιταριών. Υπάρχει μόνο ένας και μοναδικός τρόπος διαφυγής, πρέπει να πάψει να κρύβει μέσα της τις πληγές από τα παιδικά της τραύματα.
Η Viktorie Hanisova αναρωτιέται με ειλικρίνεια και με περισσή ευαισθησία, τι αντέχει μια παιδική ψυχή και, πού βρίσκονται τα όρια της οικογένειας.
Το μυθιστόρημα «Συλλέκτρια μανιταριών» είναι η ιστορία μιας αποτυχημένης προσπάθειας να ξεφύγει κανείς από το ψυχικό παιδικό του τραύμα. Τις περισσότερες φορές είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτό για την υπόλοιπη ζωή του.