“Αυτή η διαφάνεια, καθαρή σαν κρύσταλλο, δεν κρύβει τα συναισθήματα ούτε την υψωμένη της γροθιά και την διάθεση για τον αγώνα που αλλάζει τον κόσμο.
Δεν διακατέχεται από τον φόβο μην και την πουν στρατευμένη. Η Βαγγελιώ γίνεται κάθε μέρα τόσα χρόνια ολοκαύτωμα και η ποίηση είναι το ιαματικό καταφύγιο της.
Η κατάθεση των ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΩΝ είναι μια δημόσια εξομολόγηση. Ποίηση αυτοβιογραφική. Είναι η Βαγγελιώ. Μιλάει όμως και για σένα που αντάμωσε συμπάσχοντα στα έκτακτα περιστατικά, για σένα που φτιάξατε μαζί την αλυσίδα στη διαδήλωση, για σένα που ήπιατε μαζί τον καφέ ή το κρασί στην Άρτα ή στην Μυτιλήνη ή στο Μοχό και στις Αρχάνες, κάποτε το 1996 ή χθες. Σε τούτο το προσωπικό ποιητικό ημερολόγιο η γραφίδα της ΒΚ γίνεται νυστέρι για τη δική σου πληγή της Προδοσίας, για κάποια δική σου αμετάκλητη Απώλεια και άλλοτε λειτουργεί σαν ερωτικό χάδι, πόθος ή σκωπτικός δεκαπεντασύλλαβος.
Δύσκολη η εποχή για το λογοτέχνη να γράφει για τον αγώνα του χαλυβουργού, για τον καθημερινό αγώνα για το ψωμί και το βιβλίο. Δύσκολο για τις εποχές που ακολούθησαν την μεγάλη Ανατροπή του 20 αιώνα να μιλήσεις ξανά για το κόκκινο και την κοινωνία που θα ανθρωπέψει ο άνθρωπος. Στα σαλόνια της διανόησης, όπως έχει διαμορφώσει η αστική εξουσία, οι απόψεις αυτές είναι κομμένες και οι λογοτέχνες που τις εκφέρουν απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι.
Ούτε είναι εύκολο να πεις πως για να χαρείς τη ζωή, τον έρωτα, θα τα ζήσεις αυτά καλύτερα χωρίς τη δυστυχία και την εκμετάλλευση γύρω σου.”