Κάθε τεχνολογική επανάσταση είναι φορέας ενός φαντασιακού που αποτυπώνεται σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η βιομηχανική επανάσταση αντιμετώπιζε τους εργαζομένους σαν να ήταν τα γρανάζια ενός ρολογιού που υπακούουν μηχανικά στα εξωτερικά ερεθίσματα. Η ψηφιακή επανάσταση τους αντιμετωπίζει σαν υπολογιστές που στέκονται σε δύο πόδια, δηλαδή σαν προγραμματιζόμενα όντα, ικανά να αντιδρούν στα σήματα που λαμβάνουν από το περιβάλλον τους για να επιτύχουν τους στόχους που τους έχουν ανατεθεί. Καθώς όμως οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, αυτές οι φαντασιακές αναπαραστάσεις είναι καταδικασμένες να συναντήσουν το καταστροφικό τους όριο.

Το όραμα της Δύσης για την επίτευξη μιας κοινωνικής αρμονίας βασισμένης στον υπολογισμό, που διαμορφώθηκε ήδη κατά την αρχαιότητα, αναβιώνει σήμερα με τη μορφή της διακυβέρνησης μέσω των αριθμών. Το νέο κανονιστικό ιδεώδες αποσκοπεί στην αποτελεσματική επίτευξη μετρήσιμων στόχων, στην εμπέδωση μιας «επιστημονικής» κυβέρνησης, μιας καθαρής διαχείρισης των πραγμάτων, στον προγραμματισμό των ανθρώπων και όχι στην υπακοή σε δίκαιους νόμους. Έτσι, ο νόμος δίνει τη θέση του στο πρόγραμμα. Και οι άνθρωποι, από τη στιγμή που δεν προστατεύονται πλέον από έναν νόμο που ισχύει εξίσου για όλους, δεν έχουν άλλη διέξοδο από το να δηλώσουν υποτέλεια σε εκείνους που είναι ισχυρότεροι από αυτούς. Κατά παράδοξο τρόπο, ριζοσπαστικοποιώντας την προσδοκία για μια απρόσωπη εξουσία, η οποία ήδη χαρακτήριζε το κράτος δικαίου, η διακυβέρνηση μέσω των αριθμών αναβιώνει φεουδαρχικές δομές και δημιουργεί έναν κόσμο που κυριαρχείται από δεσμούς υποτέλειας.