Με το Παραµύθι χωρίς όνοµα η Πηνελόπη Δέλτα µας καλεί σε αναγνωριστική περιήγηση σε ένα βασίλειο όπου κυριαρχεί η φθορά και η διαφθορά – εκεί όπου ζουν οι «Μοιρολάτρες». Σκοπός της είναι να δείξει την επίπονη συλλογική πορεία από την παρακµή στην ανόρθωση. Πώς δηλαδή µε την εµφάνιση του νέου ηγέτη, του βασιλόπουλου, που παίρνει στα χέρια του τα ηνία, τα φτερά του εθνικού οράµατος, στη θέση της κακοδαιµονίας θα έρθει, κραταιά, η ευδαιµονία.

Το Παραµύθι χωρίς όνοµα, ανάµεσα στον Μύθο και την Ιστορία, στον καιρό του θα συσχετιστεί µε τα µείζονα πολιτικά γεγονότα: την ήττα του 1897 και το κίνηµα στο Γουδί (1909). Υπήρξε όµως, κοντά σ’ όλα τ’ άλλα, και ένα βιβλίο για παιδιά, στρατευµένο στον δηµοτικισµό.

Η µελέτη της Ιωάννας Πετροπούλου επιχειρεί να ερµηνεύσει τα σύµβολα, τις αλληγορίες, τις ποικίλες διακειµενικές αναφορές του έργου. Να αποκρυπτογραφήσει την ιστορική διαστρωµάτωση, τα δοµικά στοιχεία της εξιστόρησης. Να αναδείξει τις αδρές πνευµατικές καταβολές και τον τρόπο µε τον οποίο η συγγραφέας εµβολιάζει το έργο της µε τα εθνοροµαντικά ιδεώδη του Δραγούµη.

Η νέα ανάγνωση παρέχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα άκρως εµπιστευτικά χαρτιά της Δέλτα και του Δραγούµη. Παρακολουθεί την είσοδο της Δέλτα στο βασίλειο του πόνου, ιχνηλατώντας την αργόσυρτη, βασανιστική διαδικασία, µέσα από την οποία µεταβλήθηκε σε συγγραφέα. Βιώνοντας πολλαπλούς εγκλεισµούς και αποκλεισµούς, η συγγραφέας χρησιµοποιεί «αόρατα» λεκτικά σηµάδια για να επικοινωνήσει µε τον αγαπηµένο της Ίωνα. Και δίχως να το δηλώνει, πάνω στην ανιούσα εθνική έξαρση της εποχής, µεταποιεί σε παραµύθι την εξιστόρηση για τον «θάνατο του παλικαριού», του Παύλου Μελά.