Μακρύς άγριος δρόμος

Στον νέο σταθμό, όπως ακριβώς και στον παλιό, σαν βραδιά ζει, φιγούρες μοναχές —δίχως καν ίσκιο— ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά. Στέκονται· κοιτάνε, χάνονται αθόρυβα, με τις αποσκευές στα χέρια, την άκρη της καμπαρντίνας να θροΐζει, τον άνεμο από πάνω στα γυμνά κλαδιά και τους μεταλλικούς δείκτες του μεγάλου ρολογιού να προχωρούνε αργά πάντα.
Λίγο πιο πέρα, στο νέο λιμάνι, όπως ακριβώς και στο παλιό, άπνοα πλοία πλέουνε πλάι στην Πλας Μπλανς· το κρώξιμο των πουλιών σκεπάζει άλλες φιγούρες που περιφέρονται με άλλες αποσκευές στα βαριά τους χέρια. «Ίσως οι αποσκευές», σκέφτονται, «ίσως αυτές να είναι που μας βγάζουνε στο δρόμο».
Τις βλέπεις πλέον έρημες, ακουμπισμένες στο βρεγμένο οδόστρωμα, περιτριγυρισμένες από ανθρωπόμορφους μεγάλους γλάρους που ψάχνουνε να σε κοιτάξουνε στα μάτια· ενώ οι φιγούρες, σε μια απόσταση, συνεχίζουν την περιδιάβαση, το ίδιο σκοτεινές, με τα ίδια βαριά χέρια κατακόρυφα να δείχνουν προς το χώμα, όπως ακριβώς και πριν.
Δεν ήταν οι αποσκευές, το πέταγμα των γλάρων· ούτε το μεγάλο ρολόι, οι θολοί προορισμοί. Μπροστά τους πάντα ανοιγότανε μακρύς άγριος δρόμος — ήταν αυτός που γεννούσε την πορεία.