Σαν ήμουν παιδί και ήθελα να εκτονώσω την οργή μου, έπαιρνα τα βουνά στο χωριό μου. Θυμάμαι ανέβαινα στους πιο ψηλούς γκρεμούς, ξεκολλούσα με μανία τις πέτρες απ’ το χώμα και τις έσπρωχνα να κυλήσουν στο βάραθρο, ώσπου να χαθεί και ο τελευταίος τους χτύπος. Έτσι έπαιρνα την «εκδίκησή» μου και άδειαζα το βάρος απ’ το μέσα μου. Μετέπειτα, άλλαξα τα κακοτράχαλα βουνά με τις πορείες στους δρόμους, γυρεύοντας κατά πως λέει ο ποιητής, «ουρανό και δι-καιοσύνη». Σήμερα, αγωνίζομαι να στεριώσω τις λέξεις, να αδειάσω το βάρος μου σε χαρτί λευκό, με την ελπίδα να ακουστεί ο τελευταίος τους χτύπος...

Μιχάλης Πατεράκης