Ο τίτλος σε συνδυασμό με το εξώφυλλο είναι αρκετά για να παρασύρουν τον αναγνώστη. Όμως ο συγγραφέας δεν στηρίζεται μόνο σε αυτά. Μας παρασύρει σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο όπου ένα παιδί περνά όλα τα καλοκαίρια του στο εξοχικό σπίτι στην Κινέτα. Παγωτά, ήλιος, φίλοι που συναντάμε στα εξοχικά(καλοκαιρινοί φίλοι), σκανταλιές, πανηγύρια με χαλβά Φαρσάλων και γλειφιτζούρια συνθέτουν το σκηνικό του ήρωα. Το παιδί όπως αποκαλείται ο κεντρικός ήρωας σε όλο το βιβλίο μας αφηγείται τη ζωή του.

Μια μητέρα που αδυνατεί να πάρει σοβαρά τον ρόλο της, ο πατέρας φεύγει και έρχεται λόγω δουλειάς και ο θείος Μανώλης που προσπαθεί να καλύψει τα κενά του πατέρα. Όλοι μπλεγμένοι σε ένα γαϊτανάκι που όσο προχωρά η πλοκή του βιβλίου μυστικά και λάθη αποκαλύπτονται.

«Σπάσε εκείνη την κλειδωμένη πόρτα του δωματίου να μη φοβάμαι πια και έλα να δεις πως καίγομαι από τη φωτιά που καίγεται κάποιος που περιμένει. Από τη φωτιά που κρύβει κάθε Αύγουστος. Έχουν μπει όλοι οι Αύγουστοι μέσα μου και καίγομαι. Μέχρι που γίνομαι και ο ίδιος Αύγουστος».

Όλοι οι ήρωες είναι άρτια δομημένοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας με προβλήματα, άγχη, θανάτους που τους στιγμάτισαν και ποτέ δεν ξεπέρασαν, με έρωτες που δεν ευδοκίμησαν και φιλίες που χάθηκαν. Μέσα από ρεαλιστικές σκηνές και με θεατρική πρόζα ο συγγραφέας μας βάζει στις ζωές τους. Γινόμαστε κομμάτι του δικού του καλοκαιριού και ζούμε την ζωή τους.

Δίνει τροφή για σκέψη σε πολλά θέματα και σοβαρά που ταλάνιζαν και συνεχίζουν ακόμα να απασχολούν την κοινωνία. Έλλειψη αγάπης από τη μητέρα, η φιγούρα του πατέρα που ποτέ δεν είναι αρκετή, βίαιες συμπεριφορές(χαστούκια στο μάγουλο, φωνές), ταυτότητα φύλου και πως αντιμετωπίζεται από την κοινωνία, η κλειστή κοινωνία που κουτσομπολεύει και στιγματίζει τον καθέναν. Το διαφορετικό άραγε θα πάψει ποτέ να φοβίζει και να είναι αφορμή για σχόλια και χλευασμό;

Στο βιβλίο αναφέρει πως "Την ευτυχία πας και τη βρίσκεις. Κανείς δε θα στη φέρει. Σε κανένα ραντεβού δε θα έρθει να σε βρει". Ποσό αλήθεια αυτό σε μια εποχή που οι περισσότεροι περιμένουν την ευτυχία απλά να έρθει χωρίς να την κυνηγήσουν.

Μια ιστορία για το παρελθόν μας, για τα απωθημένα που έμειναν πίσω από κλειστές πόρτες και για τους Αύγουστους που ζήσαμε και δεν ξεχάσαμε.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους! Και να μην ξεχνάτε όπως λέει ο συγγραφέας στο βιβλίο του: Τι όμορφο να έχεις φίλους και να σε προσέχουν. Να σε πηγαίνουν βόλτα στο φεγγάρι και να σου λένε πώς θα είναι η ζωή σου στο μέλλον.

Ένα παιδί κι ένας άντρας. Κάποτε, κάπου θα συναντηθούν και θα ανταλλάξουν εικόνες και αναμνήσεις. Τι τους συνδέει; Τι ρόλο έπαιξε ο Αύγουστος στις ζωές τους;

Η νουβέλα του Κωνσταντίνου Καφετζή είναι ένα πρωτότυπο κείμενο που μας συστήνει δύο διαφορετικούς χαρακτήρες που προσπαθούν, από τη μια εκείνο να κατανοήσει τη ζωή του και απ’ την άλλη αυτός να συνεχίσει τη δική του, προσμένοντας την ευτυχία. Η αφήγηση είναι γεμάτη ρεαλιστικές αναμνήσεις, κινηματογραφικές σκηνές και τρυφερά στιγμιότυπα διακοπών που σχεδόν όλοι έχουμε βιώσει στα μικράτα μας, οπότε λέξεις, ήχοι, γεύσεις ξυπνούν και δικές μας αναμνήσεις. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και προσεγμένες μεταφορές και παρομοιώσεις που προσεγγίζουν την ιστορία μέσα από υπονοούμενα και κρυφές λέξεις. Παγωτό, ήλιος, ανεμελιά από τη μια και λεκτική επικοινωνία με άγνωστους εραστές που πατάνε με τον αφηγητή στα γαϊδουράγκαθα της επικοινωνίας των διαδικτυακών κυμάτων από την άλλη. Με αυτήν την παράδοξη εναλλακτική αφήγηση ξεπηδάνε εικόνες και συναισθήματα που με ξάφνιασαν με τη δύναμή τους: «Μα αυτός που έφευγε δεν ήταν πολλά πρόσωπα. Ήταν ένα πρόσωπο. Μοναδικό. Και αυτός που ερχόταν δεν ήταν ένα πρόσωπο. Ήταν πολλά πρόσωπα. Διαφορετικά» (σελ. 25). Η λιτότητα στα εκφραστικά μέσα μάς αφήνει περιθώριο να επικεντρωθούμε στην ιστορία: «Ξημέρωνε. Βουτούσε η νύχτα. Αναδυόταν η μέρα. Κυριακή» (σελ. 29). Σε κάποια σημεία παρεισφρέει και το χιούμορ: «-Δηλαδή, πότε θα φύγουμε; -Δεν ξέρω, παιδί μου, δεν είναι ώρα ακόμα. -Τι θα δω και θα καταλάβω πως ήρθε η ώρα; -Την παλάμη μου στο μάγουλό σου. Θα πάψεις;» (σελ. 95).

«Το παιδί» περνάει τις διακοπές του Αυγούστου με τους γονείς του στο εξοχικό τους στην Κινέτα. Δεν έχει όνομα, είναι απλά «το παιδί» αφού όλοι έτσι το αποκαλούν, αντικαθιστώντας το βαφτιστικό του όνομα. Ο πατέρας του πηγαινοέρχεται στην Αθήνα «για δουλειές», δυσαρεστώντας τη γυναίκα του. Η εκάστοτε αναχώρησή του αφήνει τραύματα στο παιδί που όταν θα μεγαλώσει θα στρέφει αλλού το βλέμμα του αν κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο φεύγει με αμάξι μακριά του έστω και για λίγο.

Επίσης, η μάνα του δεν μπορεί να ζήσει μόνη της και ζητάει πάντα τη βοήθεια ενός τρίτου. Να λοιπόν που έρχεται ο αγαπημένος θείος Μανώλης και μαθαίνει στο παιδί πράγματα, του λέει ιστορίες, το ταξιδεύει με τις περιπέτειες που έζησε ως ναυτικός στη θάλασσα, κάνουν σκανταλιές και περνάνε τόσο όμορφα που το παιδί νιώθει εκείνους τους Αυγούστους σα να έχει τρεις γονείς. Ώσπου ο θείος Μανώλης δεν ξανάρθε στο εξοχικό.

Μια ποικιλία από χαρακτήρες περνάνε από το βιβλίο, εμπλουτίζοντας τις ζωές μικρού και μεγάλου. Ο Νικόλας, ο «εξοχικός φίλος» του παιδιού, έχει ιδιοτροπίες αλλά είναι αξιαγάπητος ενώ ποτέ δε φοράει βερμούδα ή σορτς. Η κυρία Μαρίκα κάνει μπάνια στη θάλασσα για την υγεία της και κάθε Κυριακή πηγαίνει στο εξοχικό στην Κινέτα και μιλάει με τους γονείς του παιδιού ξανά και ξανά για τη ζωή της, τα παιδιά της, τους άντρες της, από φόβο να προλάβει την άνοια που θα την αδειάσει από αναμνήσεις. Η κυρία Λαμπρή που βάζει το παιδί να κάνει μαθηματικές ασκήσεις και η κυρία Πόπη είναι οι καλοκαιρινές φίλες της μαμάς, δε λένε όμως πολλά, δεν κουτσομπολεύουν. Η κυρία Λαμπρή μένει με την εγγόνα της, τη Μάρω, που οι γονείς της δεν μπορούν να πηγαινοέρχονται γιατί «έχουν δουλειές». Η Μάρω σύντομα θα μπει ανάμεσα στα δυο παιδιά δημιουργώντας απρόσμενες εξελίξεις. Ο Βασίλης, πρώην αλκοολικός και πρώην ναρκομανής, σπιτώνει όλα τα θηλυκά της περιοχής και τα παιδιά της γειτονιάς τις ακούνε «να πονάνε», οπότε τρέχουν στους γονείς τους για εξηγήσεις (τι να πουν κι εκείνοι οι δόλιοι)! Κι έχουμε τον άντρα του σήμερα, τον τριαντάχρονο Μένιο, που περιμένει να έρθει μια ευτυχία που τον προσπερνάει πάντα: «Ήτανε νέος. Δε φοβότανε τον χρόνο. Ο χρόνος φοβάται εκείνον. Μήπως του σταθεί λίγος. Είχε τόσα πράγματα να κάνει. Να μάθει και να δει» (σελ. 25). Έχει παρέες, σχέσεις, δουλειά; Τι έχει συμβεί στη ζωή του και πώς συνδέεται με «το παιδί»;

Κι ενώ υπάρχει σε κάποια σημεία διάχυτη μια συγκίνηση, μια πίκρα, φτάνουμε στη σελίδα 61 κι εκεί τρέχει το δάκρυ ποτάμι. Μια παραστατικά δοσμένη και εντελώς αναπάντεχη εικόνα που τονίζει την αξία της «αγιοσύνης», όχι με τη θρησκευτική έννοια αλλά με την πανανθρώπινη, προκαλεί σοκ. «Το παιδί» κάνει κάτι που δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του και τη δύναμη της φιλικής αγάπης του κι έμεινα για αρκετή ώρα να κοιτάζω το κενό, συγκλονισμένος απ’ αυτό που διάβασα. Το πρώην παιδί της Κινέτας και ο νυν άντρας της Αθήνας αποτελούν ένα συναρπαστικό δίπολο, ένα διπλό είδωλο στον ραγισμένο καθρέφτη της ζωής και των δύο. Αφηγούνται εναλλάξ μια ιστορία που μπλέκει την αθωότητα των παιδικών χρόνων με την ωμότητα της ενηλικίωσης ψάχνοντας να βρουν αίτια και αιτιατά για όσα έζησαν τότε και για όσα τους γαλούχησαν ως τώρα. Αφηγηματική δεινότητα, πλοκή που δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει και έξυπνη χρήση του παρελθόντος και του παρόντος με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο και δε με άφησαν να επηρεαστώ από την έλλειψη επιμέλειας του κειμένου.

«Έναν Αύγουστο, παρακαλώ», με πανηγύρια και χαλβά Φαρσάλων, με λιτανείες και περιφορές εικόνων μαζί με υποχρεωτικό ασπασμό από παιδικά χείλη, με ανεμελιά και φρέσκα σύκα, με μυστικά και απορίες, με πολύτιμες φιλίες που σε στηρίζουν στα λάθη και παίρνουν δύναμη από σένα για το δικό τους καλό, με μυρωδιές καλοκαιρινών φαγητών και φρεσκοψημένου σάμαλι, με τραπέζια γεμάτα καλεσμένους, έναν τέτοιο Αύγουστο ζει ο μικρός ήρωας και αναπολεί ο μεγάλος. Στιγμές που τις θεωρείς ανέμελες και αθώες ώσπου να τις αντικρίσεις με το μάτι του ενηλίκου και να τις τοποθετήσεις στη σωστή τους θέση, συνδυάζοντάς τες με τις μεταγενέστερες εξελίξεις που επιφέρουν χωρισμούς, θανάτους, βαθιά κρυμμένες αλήθειες «για να μην πληγωθεί». Και τότε φτάνει βιαστικά το φθινόπωρο της ζωής και τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο. Συναρπαστικό, ανατρεπτικό και καλογραμμένο κείμενο που με συγκίνησε και με έβαλε σε σκέψεις.