Ένας νεκρός, εκτός από πηγή πόνου, είναι και πρόβλημα για τους οικείους του. Γι’ αυτό, παρά το πένθος τους, φροντίζουν ν’ απαλλαγούν γρήγορα από το λείψανό του. Ο ενταφιασμός όμως είναι μια διαδικασία που απαιτεί διάφορες δαπάνες –έστω, για τα μάτια του κόσμου– από τις οποίες ο πρωταγωνιστής του διηγήματος θέλει να απαλλάξει την οικογένειά του. Προσέρχεται αυτοβούλως, υγιέστατος και διαυγέστατος, στο νεκροταφείο γιατί εκτιμά ότι εκεί είναι η θέση του.

Δεν είναι απλώς ότι με τον θάνατο τελειώνουν οι σκοτούρες και τα βάσανα της ύπαρξης, είναι ότι αυτός δεν βρίσκει πλέον κανέναν λόγο να παρατείνει μια ζωή στην οποία δεν αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος τον εαυτό του, όχι απλώς στις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά στο πρόσωπό του.

Η αυτοκτονία εν προκειμένω για έναν ζωντανό-νεκρό όπως ο Ματέο Σινάγκρα δεν είναι μια πράξη απελπισίας αλλά η κατάληξη ενός νηφάλιου συλλογισμού. Ένας σιτεμένος νεκρός πάει από μόνος του εκεί ακριβώς όπου ανήκει.