Ο όρος homo incurvatus in se (ως ο άνθρωπος που κλίνει προς τον εαυτό του και την αμαρτία απομακρυνόμενος από τον Θεό — με την υπερηφάνεια, την οκνηρία και το ψέμα ως τις κύριες μορφές αμαρτίας) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Αυγουστίνο (354-430) και μετέπειτα —στο ίδιο πλαίσιο— από τους Λούθηρο (1483-1546) και Κ. Μπαρτ (1886-1968).
Η παρούσα ποιητική συλλογή απομακρύνεται από τη θεολογική διάσταση και την έννοια της αμαρτίας, βρίσκοντας στον όρο homo incurvatus in se τον σύγχρονο άνθρωπο.
Σκυμμένος, σε στάση μόνιμης υποταγής, κοιτάζει αφοσιωμένος τη λαμπερή οθόνη που πλαισιώνει η παλάμη του. Κλεισμένος όλο και περισσότερο στον εαυτό του, ζει ένα μόνιμο έλλειμα, ακολουθώντας τη συστηματική διαστρέβλωση της αλήθειας.
Ο Άκης Παρώδης παρακολουθεί τον σύγχρονο άνθρωπο και καταγράφει το ξόδεμα του πολύτιμου χρόνου. Περιγράφει τη θολή καθημερινότητα και τη ζάλη λίγο πριν την κύρτωση, την προσπάθεια για εξιλέωση και ανύψωση, την πορεία προς το όνειρο και τον θάνατο.