Η μνήμη είναι ένα αερικό. Μια σκιά που νομίζει πως τη δαμάζει ο χρόνος. Κι αυτός που την ακολουθεί δεν είναι παρά αλαφροϊσκιωτος. Ένας ακόμη εραστής της απόδρασης προς τα πεδία της μνήμης.

Κι αν η γραφή υπηρετεί τέτοιους σκοπούς, τότε γρήγορα θ’ ανταμώσουμε πάλι εκείνο το παιδί, που μάταια πάλευε να σηκώσει τον χαρταετό κόντρα στον αέρα. Εκείνο το αγόρι

με τα σημάδια στα πόδια, εκείνο το κορίτσι με τα λουλουδιστά φορέματα και την άνοιξη πάντα στο μέτωπο στολίδι…

Εκείνη την απίστευτη εποχή που υπήρξαμε νέοι, ατίθασοι κι ωραίοι.

Γιατί η παλιά ζωή δεν αλλάζει, γίνεται δέρμα, σάρκα μέσα στη σάρκα μας, κομμάτι της απελπισίας μας…