Στην ύστατη στιγμή της κορύφωσης της δικαιοτελεστικής λειτουργίας, η δραστική επέμβαση στην προσωπική και περιουσιακή σφαίρα του καθ’ ου πρέπει πρόωρα να αναχαιτίζεται, πριν την περιουσιακή μετακίνηση και τη δημιουργία τετελεσμένων, όταν προβάλλονται λόγοι δυνάμενοι να οδηγήσουν σε ακύρωση της διαδικαστικής πράξης εκτέλεσης. Από το άλλο μέρος, δεν πρέπει να διαλάθει την προσοχή του ερμηνευτή ότι το προστατευτικό για τον οφειλέτη ρυθμιστικό πλέγμα πυροδοτεί συχνά παρελκυστικές συμπεριφορές, που, μέσω της καθήλωσης της εκτελεστικής διαδικασίας, εξασθενίζουν την εξίσου υπηρετούμενη από το δίκαιο αξίωση παροχής έννομης προστασίας του δανειστή.



Η νομοθετική παλιμβουλία, που εκδηλώθηκε με κοντινές χρονικά νομοθετικές πρωτοβουλίες στο πεδίο της αναστολής (ν. 4335/2015, ν. 4842/2021) και η μερική επαναφορά της τελευταίας (ΚΠολΔ 938) υπήρξαν γενεσιουργοί νέων προβλημάτων, που χρήζουν ερμηνευτικής (ενίοτε δε και νομοθετικής) αντιμετώπισης. Είναι αληθές ότι η σκοπούμενη ταχύτητα της εκτελεστικής διαδικασίας συμβάλλει στην άμεση εκρίζωση του δεινού της εκτέλεσης και είναι ευκταία, ως υπηρετούσα την αποτελεσματική προστασία του δανειστή. Όμως, μία πάση θυσία υποταγή σε όρους ταχύτητας ενδέχεται να θίξει στον πυρήνα την ιδέα της αποτελεσματικής (προσωρινής) έννομης προστασίας του οφειλέτη.

Στη διελκυστίνδα της εύθραυστης αυτής διαπάλης των αντιμαχόμενων συμφερόντων δανειστή και οφειλέτη αποβλέπει να ισορροπήσει το παρόν πόνημα, με μία πανοραμική αποτύπωση της δίκης αναστολής της εκτέλεσης, μετά από τις τροποποιήσεις που επήλθαν με τον ν. 4842/2021.

Η μελέτη απευθύνεται τόσο στον θεωρητικά ενασχολούμενο όσο και στον νομικό της πράξης.