Ένα σκηνοθετημένο τροχαίο και μια αυτοκτονία που δεν ήταν αυτοκτονία βάζουν τον Ρόμπερτ Χάντερ και τον Κάρλος Γκαρσία στα ίχνη ενός δολοφόνου που στήνει διάφορα ευφάνταστα «ατυχήματα» για να καλύψει τα εγκλήματά του. Ποιος είναι ο Παρατηρητής του Θανάτου και πώς διαλέγει τα θύματά του; Πώς μπορεί να εντοπιστεί κάποιος που δεν αφήνει ίχνη και δεν αφήνει πίσω του σκηνή εγκλήματος;Αυτό είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο με ήρωα τον Ρόμπερτ Χάντερ, έναν ιδιοφυή και χαρισματικό άνθρωπο, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Χάρη στο υπόβαθρό του στην ψυχολογία της εγκληματικής συμπεριφοράς τοποθετήθηκε ως επικεφαλής στη Μονάδα Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, όπου εξετάζονται οι ανθρωποκτονίες με υπερβολικό σαδισμό και βιαιότητα.Μαζί του είναι και πάλι ο Κάρλος Γκαρσία, παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, που αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του! Ως προς τη συνεργασία μεταξύ Χάντερ και Γκαρσία έχουμε μια ιδανική εξισορρόπηση, μιας και οι δύο συμμετέχουν στις έρευνες, ακολουθούν παράλληλες ή διαφορετικές άκρες στο δύσκολο κουβάρι που έμπλεξαν και ταυτόχρονα η προσωπική τους ζωή είναι εντελώς αντίθετη: ο ένας ανύπαντρος, αφοσιωμένος στις υποθέσεις του, με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος παντρεμένος με μια γυναίκα γεμάτη κατανόηση, υπομονή και εγκαρτέρηση. Μάλιστα, ο Γκαρσία κάνει τις περισσότερες ερωτήσεις, πιέζοντας και χαλαρώνοντας όταν πρέπει, όσο ο Χάντερ ακούει και παρατηρεί, όχι μόνο τα λόγια αλλά και τις κινήσεις των ανακρινομένων: «Πολύ συχνά οι σιωπές των ανθρώπων λένε περισσότερα, αποκαλύπτοντας μυστικά που τα λόγια τους προσπαθούν να κρύψουν» (σελ. 130). Στο πλάι τους έχουμε ξανά την αστυνόμο Μπάρμπαρα Μπλέικ, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες και τη Σούζαν Σλέιτερ, μία από τους καλύτερους επιστήμονες της Καλιφόρνια στον τομέα των εγκληματολογικών ερευνών.Η ιατροδικαστής Κάρολιν Χόουβ διαπιστώνει πως το θύμα ενός τροχαίου υπέστη φριχτά βασανιστήρια οπότε δεν πέθανε από το αμάξι που το πάτησε, εξ ου και ζητάει τη βοήθεια της Μονάδας Υπερβίαιων Εγκλημάτων. Η ζωή του νεκρού άντρα δεν δείχνει κάποιον ένοχο και τότε ένα δεύτερο θύμα με αιτία θανάτου διαφορετική από τη φαινομενική φέρνει τον Χάντερ και τον Γκαρσία στον δρόμο ενός κατά συρροή δολοφόνου που κρύβεται σε κοινή θέα και μεταμορφώνει τους φρικιαστικούς φόνους του σε θανατηφόρα ατυχήματα. Αυτήν τη φορά, τον δολοφόνο τον γνωρίζουμε εξαρχής αλλά τα κίνητρά του, το modus operandi, η επιλογή των θυμάτων του, η τραγική του ιστορία ξεδιπλώνονται σταδιακά, με την πλοκή να δίνει το βάρος στις έρευνες και στα στοιχεία. Ο Παρατηρητής του Θανάτου είναι ένα πλάσμα που ίσως και να το συμπάθησα κατά 1% αλλά μόνο στην αρχή, διαβάζοντας για τα ψυχολογικά και τα σωματικά του τραύματα, που τον πότισαν από «το είδος του μίσους που δε διαλύεται, όσος καιρός κι αν περάσει. Είναι το είδος του μίσους που δεν αφήνει χώρο για μετάνοια, έλεος, τύψεις» (σελ. 322). Τα φρικιαστικά του εγκλήματα φυσικά δε σηκώνουν καμία δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό.Είναι ένα από τα λίγα βιβλία του Chris Carter που μου έσφιξε το στομάχι, κυρίως λόγω της θεματολογίας του. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-κραυγή αγωνίας για τα θύματα των κακοποιητικών οικογενειών που ξεχειλίζει από τον πόνο του συγγραφέα για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Κάθε λέξη του και μια μαχαιριά στην καρδιά μου: «…τα τέρατα, αυτά που μπορούν να σε πονέσουν αληθινά, υπάρχουν πραγματικά… Δεν κρύβονται κάτω από τα κρεβάτια ή μέσα στα ντουλάπια και δεν κυκλοφορούν τη νύχτα. Όχι. Τα αληθινά τέρατα είναι αυτά που μπορούν να σε πληγώσουν αυτά που μπορούν να σε τρομάξουν πραγματικά, είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Είναι παντού γύρω μας». Και μάλιστα, πόσο τραυματικό και απάνθρωπο αυτοί να είναι οι ίδιοι οι γονείς σου, αφού, αν σε μεγαλώσουν τέρατα, τέρας θα γίνεις κι εσύ, μια νομοτελειακή σκέψη που δε σηκώνει αντιρρήσεις. Μου άρεσε όμως που ο συγγραφέας δεν κατηγορεί ευθαρσώς τους κακοποιητές αλλά μέσα από ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης τούς δίνει μια ευκαιρία να καταλάβουν τα λάθη τους και να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους και κυρίως τον χαρακτήρα τους. Δεν υπάρχει δηλαδή άσπρο και μαύρο, όλοι είναι άνθρωποι και έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να αλλάξουν. Φυσικά, αν φτάσουμε στο άλλο άκρο και οι μηχανισμοί του μυαλού σε στρέψουν στο έγκλημα, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Ο συγγραφέας δείχνει με παραστατικότητα πώς λειτουργούν οι ομάδες θεραπείας υποστήριξης προσώπων που κακοποιούν ή κακοποιούνται, τι κερδίζει κανείς αν τις παρακολουθεί τακτικά, γιατί κρατούν την ανωνυμία των συμμετεχόντων κ.ά.Για άλλη μια φορά, μαζί με τους καλούς και τους κακούς, πρωταγωνιστεί και το ίδιο το Λος Άντζελες στο κείμενο, η Πόλη των Χαμένων Ονείρων κι όχι των Αγγέλων, μιας κι οι πύλες του παραδείσου της ανοίγουν για πολύ λίγους, ειδικά αν τα παιδιά που κακοποιούνται ψυχολογικά και σωματικά από τις οικογένειές τους το σκάνε με προορισμό να βρουν τον δρόμο τους εκεί. Ας μην ξεχνάμε πως η Καλιφόρνια έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εξαφανίσεων από τις πενήντα Πολιτείες, πάνω από τρεις χιλιάδες! Επίσης, μαθαίνουμε για το σεισμογενές ρήγμα του Αγίου Ανδρέα και γιατί κατασκευάστηκε περιορισμένο δίκτυο μετρό, για το ποτάμι της πόλης και το εντυπωσιακό τσιμεντένιο κανάλι που φτιάχτηκε για να αντιμετωπιστούν οι πλημμύρες από τα νερά του κ. ά. Μια πόλη όπου «το Σαββατοκύριακο ξεκινάει από την Τετάρτη» (σελ. 56)! Επίσης, μένουμε λίγο παραπάνω στα υπόγεια της ιατροδικαστικής, μιας και ο συγγραφέας στήνει ένα πραγματικά ενδιαφέρον μάθημα πρακτικής για τους φοιτητές του Τμήματος Νεκροτομής του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, που μέχρι κι εγώ παρασύρθηκα να θέλω να συμμετάσχω: «Για να δούμε πόσο προσεκτικά θα ακούσετε αυτά που προσπαθεί να σας πει ένα πτώμα», λέει η Κάρολιν Χόουβ. Ανάμεσα στους φοιτητές βρίσκουμε τη μετρημένη, χαμηλών τόνων και σοβαρή Κέι Σίξτρι, η οποία ξέρει πολλά και σπάνια κάνει λάθη, κάτι που εκνευρίζει τους άλλους, να όμως που χάρη στις παρατηρήσεις της εντοπίζεται το δεύτερο πτώμα του δολοφόνου κι αρχίζει να ξετυλίγεται το σκοτεινό κουβάρι.Τέλος, ο Chris Carter για άλλη μια φορά δείχνει τις γνώσεις του και την εμπειρία του από τον χώρο της εγκληματολογικής και όχι μόνο ψυχολογίας. Χάρη σε αυτόν έμαθα εδώ, μεταξύ άλλων, ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις αναμνήσεις μετά από ένα τραυματικό γεγονός. «Παραμορφώνονται, κομματιάζονται κι έπειτα, όταν προσπαθούμε να τι ανακαλέσουμε, τα κομμάτια ενώνονται με τρόπους που κάνουν τις αναμνήσεις που μας έρχονται να διαφέρουν πολύ από τις αρχικές…Όπου οι αναμνήσεις μας έχουν κενά, το μυαλό ψάχνει την καλύτερη εκδοχή για να τα συμπληρώσει με ό,τι βρει να ταιριάζει στην περίσταση» (σελ. 16). Επίσης κατάλαβα γιατί η υποθερμία δυσκολεύει την ιατροδικαστική ως αιτία θανάτου και σε τι βοηθάνε τα στίγματα Βισνέφσκι για την επιβεβαίωση της γνωμάτευσης.«Ο Παρατηρητής του Θανάτου» είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος που καλύπτει τα εγκλήματά του με σκηνοθετημένα «ατυχήματα» ώσπου μια σειρά από τυχαία γεγονότα θα τον φέρει αντιμέτωπο με τους ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ και Κάρλος Γκαρσία. Ακολουθούμε και πάλι ένα προς ένα τα βήματα εντοπισμού του ενόχου μέσα από έρευνες, ερωτήσεις, ανθρωποκυνηγητό, παγίδες κι όταν επιτέλους φτάνουμε στη φριχτή αλήθεια και περιμένουμε να πιαστεί ο ένοχος, έρχεται στο φως μια μεγάλη ανατροπή. Μπορεί στα βιβλία της σειράς το βασικό μοτίβο να είναι το ίδιο (κατά συρροή δολοφόνοι με απάνθρωπες και αποστασιοποιημένες συναισθηματικά εγκληματικές πράξεις που τους κυνηγούν οι ντετέκτιβ), πάντα με ποικίλες μεθόδους ή διαφορετικά βήματα επίλυσης οπότε και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, σε κάθε ένα από αυτά όμως υπάρχει επιπλέον και κάτι διαφορετικό είτε στη θεματολογία είτε στην τελική αποκάλυψη είτε στο μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο, γι’ αυτό εθίζομαι όλο και περισσότερο στις περιπέτειες αυτές. Η σειρά με τον Ρόμπερτ Χάντερ θέλει γερά νεύρα και άπλετο φως όσο κρατάει η ανάγνωση.

Ένα σκηνοθετημένο τροχαίο και μια αυτοκτονία που δεν ήταν αυτοκτονία βάζουν τον Ρόμπερτ Χάντερ και τον Κάρλος Γκαρσία στα ίχνη ενός δολοφόνου που στήνει διάφορα ευφάνταστα «ατυχήματα» για να καλύψει τα εγκλήματά του. Ποιος είναι ο Παρατηρητής του Θανάτου και πώς διαλέγει τα θύματά του; Πώς μπορεί να εντοπιστεί κάποιος που δεν αφήνει ίχνη και δεν αφήνει πίσω του σκηνή εγκλήματος;

Αυτό είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο με ήρωα τον Ρόμπερτ Χάντερ, έναν ιδιοφυή και χαρισματικό άνθρωπο, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες. Χάρη στο υπόβαθρό του στην ψυχολογία της εγκληματικής συμπεριφοράς τοποθετήθηκε ως επικεφαλής στη Μονάδα Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, όπου εξετάζονται οι ανθρωποκτονίες με υπερβολικό σαδισμό και βιαιότητα.

Μαζί του είναι και πάλι ο Κάρλος Γκαρσία, παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, που αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του! Ως προς τη συνεργασία μεταξύ Χάντερ και Γκαρσία έχουμε μια ιδανική εξισορρόπηση, μιας και οι δύο συμμετέχουν στις έρευνες, ακολουθούν παράλληλες ή διαφορετικές άκρες στο δύσκολο κουβάρι που έμπλεξαν και ταυτόχρονα η προσωπική τους ζωή είναι εντελώς αντίθετη: ο ένας ανύπαντρος, αφοσιωμένος στις υποθέσεις του, με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος παντρεμένος με μια γυναίκα γεμάτη κατανόηση, υπομονή και εγκαρτέρηση. Μάλιστα, ο Γκαρσία κάνει τις περισσότερες ερωτήσεις, πιέζοντας και χαλαρώνοντας όταν πρέπει, όσο ο Χάντερ ακούει και παρατηρεί, όχι μόνο τα λόγια αλλά και τις κινήσεις των ανακρινομένων: «Πολύ συχνά οι σιωπές των ανθρώπων λένε περισσότερα, αποκαλύπτοντας μυστικά που τα λόγια τους προσπαθούν να κρύψουν» (σελ. 130). Στο πλάι τους έχουμε ξανά την αστυνόμο Μπάρμπαρα Μπλέικ, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες και τη Σούζαν Σλέιτερ, μία από τους καλύτερους επιστήμονες της Καλιφόρνια στον τομέα των εγκληματολογικών ερευνών.

Η ιατροδικαστής Κάρολιν Χόουβ διαπιστώνει πως το θύμα ενός τροχαίου υπέστη φριχτά βασανιστήρια οπότε δεν πέθανε από το αμάξι που το πάτησε, εξ ου και ζητάει τη βοήθεια της Μονάδας Υπερβίαιων Εγκλημάτων. Η ζωή του νεκρού άντρα δεν δείχνει κάποιον ένοχο και τότε ένα δεύτερο θύμα με αιτία θανάτου διαφορετική από τη φαινομενική φέρνει τον Χάντερ και τον Γκαρσία στον δρόμο ενός κατά συρροή δολοφόνου που κρύβεται σε κοινή θέα και μεταμορφώνει τους φρικιαστικούς φόνους του σε θανατηφόρα ατυχήματα. Αυτήν τη φορά, τον δολοφόνο τον γνωρίζουμε εξαρχής αλλά τα κίνητρά του, το modus operandi, η επιλογή των θυμάτων του, η τραγική του ιστορία ξεδιπλώνονται σταδιακά, με την πλοκή να δίνει το βάρος στις έρευνες και στα στοιχεία. Ο Παρατηρητής του Θανάτου είναι ένα πλάσμα που ίσως και να το συμπάθησα κατά 1% αλλά μόνο στην αρχή, διαβάζοντας για τα ψυχολογικά και τα σωματικά του τραύματα, που τον πότισαν από «το είδος του μίσους που δε διαλύεται, όσος καιρός κι αν περάσει. Είναι το είδος του μίσους που δεν αφήνει χώρο για μετάνοια, έλεος, τύψεις» (σελ. 322). Τα φρικιαστικά του εγκλήματα φυσικά δε σηκώνουν καμία δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό.

Είναι ένα από τα λίγα βιβλία του Chris Carter που μου έσφιξε το στομάχι, κυρίως λόγω της θεματολογίας του. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-κραυγή αγωνίας για τα θύματα των κακοποιητικών οικογενειών που ξεχειλίζει από τον πόνο του συγγραφέα για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Κάθε λέξη του και μια μαχαιριά στην καρδιά μου: «…τα τέρατα, αυτά που μπορούν να σε πονέσουν αληθινά, υπάρχουν πραγματικά… Δεν κρύβονται κάτω από τα κρεβάτια ή μέσα στα ντουλάπια και δεν κυκλοφορούν τη νύχτα. Όχι. Τα αληθινά τέρατα είναι αυτά που μπορούν να σε πληγώσουν αυτά που μπορούν να σε τρομάξουν πραγματικά, είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Είναι παντού γύρω μας». Και μάλιστα, πόσο τραυματικό και απάνθρωπο αυτοί να είναι οι ίδιοι οι γονείς σου, αφού, αν σε μεγαλώσουν τέρατα, τέρας θα γίνεις κι εσύ, μια νομοτελειακή σκέψη που δε σηκώνει αντιρρήσεις. Μου άρεσε όμως που ο συγγραφέας δεν κατηγορεί ευθαρσώς τους κακοποιητές αλλά μέσα από ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης τούς δίνει μια ευκαιρία να καταλάβουν τα λάθη τους και να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους και κυρίως τον χαρακτήρα τους. Δεν υπάρχει δηλαδή άσπρο και μαύρο, όλοι είναι άνθρωποι και έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να αλλάξουν. Φυσικά, αν φτάσουμε στο άλλο άκρο και οι μηχανισμοί του μυαλού σε στρέψουν στο έγκλημα, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Ο συγγραφέας δείχνει με παραστατικότητα πώς λειτουργούν οι ομάδες θεραπείας υποστήριξης προσώπων που κακοποιούν ή κακοποιούνται, τι κερδίζει κανείς αν τις παρακολουθεί τακτικά, γιατί κρατούν την ανωνυμία των συμμετεχόντων κ.ά.

Για άλλη μια φορά, μαζί με τους καλούς και τους κακούς, πρωταγωνιστεί και το ίδιο το Λος Άντζελες στο κείμενο, η Πόλη των Χαμένων Ονείρων κι όχι των Αγγέλων, μιας κι οι πύλες του παραδείσου της ανοίγουν για πολύ λίγους, ειδικά αν τα παιδιά που κακοποιούνται ψυχολογικά και σωματικά από τις οικογένειές τους το σκάνε με προορισμό να βρουν τον δρόμο τους εκεί. Ας μην ξεχνάμε πως η Καλιφόρνια έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εξαφανίσεων από τις πενήντα Πολιτείες, πάνω από τρεις χιλιάδες! Επίσης, μαθαίνουμε για το σεισμογενές ρήγμα του Αγίου Ανδρέα και γιατί κατασκευάστηκε περιορισμένο δίκτυο μετρό, για το ποτάμι της πόλης και το εντυπωσιακό τσιμεντένιο κανάλι που φτιάχτηκε για να αντιμετωπιστούν οι πλημμύρες από τα νερά του κ. ά. Μια πόλη όπου «το Σαββατοκύριακο ξεκινάει από την Τετάρτη» (σελ. 56)! Επίσης, μένουμε λίγο παραπάνω στα υπόγεια της ιατροδικαστικής, μιας και ο συγγραφέας στήνει ένα πραγματικά ενδιαφέρον μάθημα πρακτικής για τους φοιτητές του Τμήματος Νεκροτομής του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, που μέχρι κι εγώ παρασύρθηκα να θέλω να συμμετάσχω: «Για να δούμε πόσο προσεκτικά θα ακούσετε αυτά που προσπαθεί να σας πει ένα πτώμα», λέει η Κάρολιν Χόουβ. Ανάμεσα στους φοιτητές βρίσκουμε τη μετρημένη, χαμηλών τόνων και σοβαρή Κέι Σίξτρι, η οποία ξέρει πολλά και σπάνια κάνει λάθη, κάτι που εκνευρίζει τους άλλους, να όμως που χάρη στις παρατηρήσεις της εντοπίζεται το δεύτερο πτώμα του δολοφόνου κι αρχίζει να ξετυλίγεται το σκοτεινό κουβάρι.

Τέλος, ο Chris Carter για άλλη μια φορά δείχνει τις γνώσεις του και την εμπειρία του από τον χώρο της εγκληματολογικής και όχι μόνο ψυχολογίας. Χάρη σε αυτόν έμαθα εδώ, μεταξύ άλλων, ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις αναμνήσεις μετά από ένα τραυματικό γεγονός. «Παραμορφώνονται, κομματιάζονται κι έπειτα, όταν προσπαθούμε να τι ανακαλέσουμε, τα κομμάτια ενώνονται με τρόπους που κάνουν τις αναμνήσεις που μας έρχονται να διαφέρουν πολύ από τις αρχικές…Όπου οι αναμνήσεις μας έχουν κενά, το μυαλό ψάχνει την καλύτερη εκδοχή για να τα συμπληρώσει με ό,τι βρει να ταιριάζει στην περίσταση» (σελ. 16). Επίσης κατάλαβα γιατί η υποθερμία δυσκολεύει την ιατροδικαστική ως αιτία θανάτου και σε τι βοηθάνε τα στίγματα Βισνέφσκι για την επιβεβαίωση της γνωμάτευσης.

«Ο Παρατηρητής του Θανάτου» είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος που καλύπτει τα εγκλήματά του με σκηνοθετημένα «ατυχήματα» ώσπου μια σειρά από τυχαία γεγονότα θα τον φέρει αντιμέτωπο με τους ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ και Κάρλος Γκαρσία. Ακολουθούμε και πάλι ένα προς ένα τα βήματα εντοπισμού του ενόχου μέσα από έρευνες, ερωτήσεις, ανθρωποκυνηγητό, παγίδες κι όταν επιτέλους φτάνουμε στη φριχτή αλήθεια και περιμένουμε να πιαστεί ο ένοχος, έρχεται στο φως μια μεγάλη ανατροπή. Μπορεί στα βιβλία της σειράς το βασικό μοτίβο να είναι το ίδιο (κατά συρροή δολοφόνοι με απάνθρωπες και αποστασιοποιημένες συναισθηματικά εγκληματικές πράξεις που τους κυνηγούν οι ντετέκτιβ), πάντα με ποικίλες μεθόδους ή διαφορετικά βήματα επίλυσης οπότε και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, σε κάθε ένα από αυτά όμως υπάρχει επιπλέον και κάτι διαφορετικό είτε στη θεματολογία είτε στην τελική αποκάλυψη είτε στο μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο, γι’ αυτό εθίζομαι όλο και περισσότερο στις περιπέτειες αυτές. Η σειρά με τον Ρόμπερτ Χάντερ θέλει γερά νεύρα και άπλετο φως όσο κρατάει η ανάγνωση.