«Είμαστε οι Motörhead και παίζουμε ρον εν ρολ». Αυτή η απλή δήλωση, ειπωμένη με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του Lemmy Kilmister σε εκκωφαντική ένταση 130 ντεσιμπέλ (όσο κι ένα αεριωθούμενο που απογειώνεται ή ένας πυροβολισμός σε κοντινή απόσταση), λειτούργησε ως η καταλληλότερη εισαγωγή για το καταιγιστικό, σκληροπυρηνικό, ανελέητο boogie των Motörhead σε αμέτρητες από τις θρυλικές συναυλίες τους.
Η μορφή του Lemmy με το μπάσο Ρικενμπάκερ κρεμασμένο στον ώμο του θύμιζε στρατιώτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με το πολυβόλο του και ήταν μια ιδιαίτερα τρομακτική αλλά πραγματικά όμορφη και αξέχαστη εικόνα. Κάτι ανάμεσα στον Χριστό και σε καουμπόη της Αποκάλυψης, τίγκα στο ουίσκι. Κι επίσης, δεν έκανε πλάκα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά από την παραπάνω απειλητική διακήρυξη, το συγκρότημα εξαπέλυε ένα ασταμάτητο, σεισμικό ρεπερτόριο από ακριβώς αυτό: Ροκ εν ρολ. Έναν κολασμένο ηχητικό χείμαρρο.