«Γιατί κλαίμε;», ρωτάει μια μέρα ο Μάριος τη μαμά του.
Κι εκείνη αρχίζει να του μιλάει για τα σύννεφα που φέρνουν την καταιγίδα, για τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, για τα σεντούκια που κρύβουν τα πιο μεγάλα μυστικά και για τους τοίχους της δυσκολίας που μερικές φορές ορθώνονται ψηλότερα απ’ το μπόι μας.
Τα δάκρυά μας ποτίζουν ένα καλά κρυμμένο λουλούδι που ζει μέσα μας και μας βοηθούν να αναπτυχθούμε, να μεγαλώσουμε. Καταπραΰνουν τον πόνο και την οργή μας κι είναι γιατρικό ισχυρό και απαραίτητο για τις μικρές και τις μεγάλες μας πληγές.
Άλλωστε, όλοι δεν κλαίμε;