Γιώργος Χ. Θεοχάρης-Εκ φύσεως-εκδόσεις Θράκα

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Στις αρχές του Μάη, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη έκανα μια στάση στις εκδόσεις Θράκα για να επιλέξω ποιητικές συλλογές αγαπητών ομότεχνων. Μια από αυτές ήταν του Γιώργου Χ. Θεοχάρη, αγαπητού ποιητή και πεζογράφου. Ολόφρεσκη και ανοιξιάτικη, αισιόδοξη, γεμάτη εικόνες, όμορφες λέξεις αλλά και προβληματισμό η νέα ποιητική συλλογή «Εκ φύσεως», στην οποία ο ποιητής εξυψώνει τη φύση δίνοντάς την πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε μια εποχή όπου μας περικυκλώνουν οι πόλεμοι, το σκοτάδι και τα μύρια προβλήματα, ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης έρχεται να μας αγαλλιάσει, να μας ομορφύνει τη ζωή και να συνειδητοποιήσουμε πως η φύση που τόσο έχουμε καταστρέψει, έρχεται να μας χτυπήσει το καμπανάκι και να μας αφυπνίσει, λέγοντας μας πως είναι παρούσα. Σε μια εποχή περιβαλλοντικής κρίσης και καταστροφής, η ποίηση του Θεοχάρη αναδύεται ως ψίθυρος αντίστασης και επανασύνδεσης. Δεν φωνάζει, αλλά μας καλεί να σκύψουμε, να σωπάσουμε, να ακούσουμε. Να δούμε ξανά τη φύση όχι ως σκηνικό, αλλά ως συνομιλητή.

Μια ποιητική συλλογή που μας θυμίζει πως πρέπει να κάνουμε την εσωτερική στροφή μέσα μας αλλά συγχρόνως να απολαύσουμε τα μικρά και ταπεινά λουλούδια, ζώα και πτηνά που τόσο έχουμε ξεχάσει κυνηγώντας τα υλικά αγαθά. Ζώντας ο ποιητής στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας έχει την ευκαιρία να συζητά καθημερινά με όλα αυτά που οι άνθρωποι του τσιμέντου δεν έχουν τη δυνατότητα αφού οι εξωφρενικοί ρυθμοί δεν τους επιτρέπουν. Έχοντας ως μότο στην αρχή του βιβλίου την εμβληματική φράση του Giordano Bruno «Natura est deus in rebus» (Η Φύση είναι ο Θεός μέσα στα πράγματα), η ποιητική φωνή του Θεοχάρη κινείται με σεμνότητα και δύναμη, αγγίζει βαθιά οικολογικά και ψυχικά φορτισμένα πεδία. Η γλώσσα, καθαρή και στοχευμένη, δίνει στα στοιχεία της φύσης φωνή και τα μετατρέπει σε καθρέφτες του εσωτερικού τοπίου του ανθρώπου. Ο στίχος «Εγώ θα σε κατανικώ ανθίζοντας» δεν είναι απλά μια δήλωση ελπίδας αλλά μια ποιητική, πολιτική και υπαρξιακή στάση ζωής.

Η βροχή στα ποιήματά του έρχεται ως θόρυβος. Στο ποίημα του «Βροχερό καλοκαίρι», η φύση δεν περιγράφεται απλώς· αλλά ομιλεί, πάσχει, αλληλεπιδρά. Πόσο λιτός αλήθεια ο λόγος του; Το ξεχώρισα τούτο το ποίημα αν και μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω.

Σώπασε, πάψε, πια βροχή

ν’ ακούσουμε τη θάλασσα…

Το ανθισμένο κυκλάμινο γίνεται σύμβολο αντίστασης και ελπίδας. Του δίνει φωνή που, παρά την καταπίεση, δηλώνει την απόφασή του να συνεχίσει να ανθίζει. Η αντίσταση του κυκλάμινου είναι η άνθηση — μια πράξη καθαρά οικολογική, αντί-εξουσιαστική και βαθιά ποιητική.

Όσο κι αν μου πλακώσεις τη ψυχή

Εγώ θα σε κατανικώ ανθίζοντας

Ανάμεσα στα ποιήματά του υπάρχουν και τρία μικρά πεζά όπως: «Θρήνος για την καμένη πλαγιά της μονής Όσιου Λουκά», «Στις αλέες της μοναξιάς» και «Η πρόθεση δικαιώνει την πράξη» που αξίζει να προσέξουμε και να εμβαθύνουμε στα νοήματά τους. Όπως η φύση ανανεώνεται και ανθίζει έτσι και ο γλωσσοπλάστης ποιητής σκαλίζει το χαρτί και γεννά περίεργες σύνθετες λέξεις όπως ανεμοχαιρετιούνται, γλυκοποθοπλαντάζουν, τρελλοξεμαλλιασμένο. Μα τι άλλο είναι η Ποίηση από λέξεις, εικόνες και συναισθήματα;

Καλοτάξιδη να είναι η ποιητική συλλογή.

«Να ξέραμε αφεντικό τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή ! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε».

«Βγήκα απ’ το σπίτι κι άρωμα μοσχολέμονου μύρωσε τα ρουθούνια μου»

«Μες απ’ τις φυλλωσιές της λεμονιάς ο ερωτευμένος κότσυφας τον έρωτά του τραγουδάει στην κοτσυφίνα που του λείπει»