... Καλώ τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες να αποφύγουν να δουν τα κείμενα αυτά ως αυτόκλειστα δοκίμια που ενθηκεύουν το μυστήριο του Χριστού εντός ενός θεωρητικού νάρθηκα ιδεών και συλλογισμών. Προσφορότερη είναι η προσέγγισή τους ως «ανοικτών ερμηνευμάτων» που, κι όταν ακόμα παρουσιάζονται υπερβαλλόντως θωρακισμένα από την ακαδημαϊκή σκευή παραπομπών και λεπτοφυών αναλύσεων, δεν παύουν να λειτουργούν ως ένα «κάλεσμα για πάλαισμα», μια διαρκής υπόμνηση της άρρηκτης συνύφανσης «αλήθειας» και «αγαθού», «θεωρίας» και «πράξης», «πίστης» και «ζωής». Υπό αυτή την έννοια η «ερμηνευτική ανοικτότητα» λειτουργεί με τον τρόπο που θα όριζε ο Πωλ Ρικέρ, όταν μιλούσε για την Αγία Γραφή ως ένα «ανοικτό βιβλίο», μια κειμενική πρόταση που ζητά και προκαλεί ανταπόκριση...